Eimreiðin - 01.10.1946, Síða 82

306
ÖRLÖG MANNSBARNSINS
eimreiðin
litlu leiksysturinnar, sem eitt sinn sat og lijalaði við þessa vini
sína. Hitt er ekki nærri eins víst, að þau sakni kotsins, sem })ar
stóð, en er nú löngu fallið í rústir, — að minnsta kosti fer blær-
inn syngjandi á harða spretti yfir þær og hlær við. Og blómin
eru farin að taka sér bólfestu í þeim, en skeljarnar á varpanum
hafa horfið lit í buska eiðingarinnar. — Mannlífið er orðið fjar-
lægt þessu nesi, þar sem eitt sinn var lifað tindrandi fagurt sumar,
— eitt sumar í nánum tengslum við það, sem ungt er og verður
og enga elli á til.
Það kann að þykja fyrirtektarsemi að skrifa um munaðar-
leysingja, sem lifði eitt sumar í litlu koti á nesi og dó síðan í
klóm hins ómilda vetrar. Var það nokkuð meira en að blómin
fölnuðu á liaustin? Og var það sumar litlu stúlkunni ekki nóg?
Hvernig hefði ævi hennar orðið?
Hvernig sem ævi hennar liefði orðið, þá gat hún aldrei orðið
fegurri en þetta eina stutta sumar var. En því eru þessar línur
ritaðar um gleymt barn, að einu má ekki gleyina: mannfólkinu
ber að unna lífinu meir en það gerir. Það er þess sök, að þess
eigin blóm visna í liretum fyrsta vetrarins, því ekki er að þeim
hlúð. Og á öld, þegar mannkynið gengur lil kornskurðar á sínum
eigin akri og feykir ávöxtunum, sem framtíðin átti að bera, í allar
áttir, treður þá niður í svaðið eða brennir þá, sjáum við betur en
nokkru sinni fyrr, hve fjandsamlegt mannkynið er sínu eigin
lífi og framtíð þess.
Litla stúlka, ég sá þig einu sinni, og þú varst eins og livert
annað ungbarn. Og ég vissi afdrif þín. Trú mín er sú, að þm
hafi beðið sælla sumar, já jafnvel sælla en meðal skelja og
blóma, með sólblæ á vöngum og bárunið fyrir vögguljóð að kveldi
eftir annríkan dag.