Eimreiðin - 01.04.1948, Síða 51

eimreiðin
Dansleikur og ásl.
Smásaga eftir Torfa Þorkel.
[Eitt af stefiiuskráratriðnm Eimreiðarinnar, allt
frá því að hún hóf göngu sína úti í Kaupmanna-
höfn fyrir meir en hálfri öld, hefur verið — og
er enn — að hirta efni eftir unga og áður lítt eða
ekki þekkta íslenzka höfunda. Hefur það þá stund-
um vcrið látið sitja í fyrirrúmi að koma því á
framfæri, sem hinum unga og óþekkta höfundi lá
á hjarta, þó að bcnda mætti á einhver missmíði
ó byrjunarverki hans. Margir, sem síðar urðu
þjóðfrægir rithöfundar og skáld, hafa átt sín fyrstu
Ijóð, sögur eða grcinir í Eimreiðinni. Að þessu
sinni birtir liún smásögu þá, sem hér fer á eftir,
eftir ungan og áður óþekktan höfund, Torfa Þorkel
Guðhrandsson frá Heydalsá í Strandasýslu].
Pétur spilari kuúði harmonikuna af miklu fjöri og dillaði sér
eftir hljóðfallinu. Stúlkurnar flissuðu, strákarnir lilógu, og svitinn
rann í lækjum. Hálfrökkur var í salnum, og dansinn var að ná
hárnarki. Faðmlögin urðu fastari og innilegri eftir því sem leið
a hvöldið. Andrúmsloftið var mengað af ryki og svitastybbu, þótt
aHir gluggar væru opnir upp á gátt.
Endrum og eins laumuðust piltur og stúlka úr dansiðunni og
eiddust út í milda haustnóttina, til þess að fá sér gott loft, eins
°g komizt var að orði.
^ einum bekknum úti í horni sat Einar í Dal. Hann skimaði
með eftirvæntingu um salinn, eins og hann væri að svipast um
eftir einhverjum sérstökum. Þarna sá liann þau aftur, Sólrúnu
°g þann Ijóshærða. Hann þrýsti lienni nær sér og sveigði höfuðið
vanga hennar, hægt en markvisst. Hún var auðsjáanlega á
valdi hans, það leyndi sér ekki, liugsaði Einar, þar sem hann sat
eg virti þau fyrir sér. Mest af öllu langaði hann til að stökkva
a fætur og slá þeiman ljóshærða dóna í rot. En hann sat á sér
°g hlygöaójgf sín fyrir hugsanir sínar. Hvað mundi hann svo sem