Eimreiðin - 01.04.1948, Side 55

eimreiðin
DANSLEIKUR OG ÁST
135
og vöðvarnir drógust saman í harða hnykla, meðan hann beið þess,
að sá ljóshærði dansaði fram hjá með Sólrúnu í fanginn. En
hvorugt þeirra var sjáanlegt. Nokkur stund leið enn, og liann
tók að gerast óþolinmóður. Nú var ekki lengur um að villast, —-
þau voru ekki í salnum. Hann fölnaði, vöðvarnir urðu slappir, og
það var eins og aflið fjaraði út við það, sem honum kom í hug.
Auðvitað höfðu þau farið út og leitað uppi einlivern birkilundinn,
og svo liefði hitt komið eins og af sjálfu sér. Kitlandi magnleysis-
kennd fór um hann allan, þar sem hann stóð og starði á dansinn
fitórum augum. Pétur var kominn úr jakkanum og spilaði sem
óður væri. En ferfættu samlokumar snerust áfram hraðar og
hraðar, eftir voldugu kalli tónanna.
„Farðu frá, manni“, öskraði rauðbirkinn risi um leið og hann
hratt Einari út inn dyrnar. Hann reikaði út eins og í leiðslu.
í*að skipti engu máli, hvert fætumir háru hann, aðeins að hann
kæmist sem lengst frá húsi gleðinnar, eitthvað út í bláinn.
Smátt og smátt varð kliðurinn að baki hans daufari, og brátt
var hann umvafinn kyrrð haustnæturinnar. Tunglið var á lofti
og hraðaði för sinni til vesturs.
Ekkert liljóð raskaði lengur dásvefni næturinnar, nema þytur
golunnar í fölnuðu grasinu og fótatak örvona manns. — Eftir
öokkra stund barst daufur niður að eymm hans, og litlu seinna
Var hann kominn að ánni. Jæja, hann var þá á heimleið. Það var
ondarleg tilviljun, fannst honum. Hann gekk út á brúna, nam
staðar við handriðið og starði ofan í ólgandi strauminn. Niðurinn
var þungur og seiðandi, ljúfur og lokkandi. Hvað var þetta? Hver
var að tala ? Hann sneri sér við. Nei, þetta hlaut að vera misheyrn.
Hér var hann aleinn. Sko, þarna heyrðist það aftur. Nú fannst
honum hljóðið koma neðan frá. Hann hlustaði titrandi af geðs-
hræringu. „Komdu, komdu“, hvíslaði áin, lágt og ísmeygilega.
Hann teygði sig lengra út fyrir handriðið. Beint fyrir neðan var
^júpur hylur.
„Komdu — komdu. Faðmurinn minn er svalur, en hann svíkur
eögan“, hvíslaði áin aftur og steypti sér ofan fossinn nokkrum
föðnium neðar. Maðurinn á brúnni háði þögula baráttu — bar-
attu um líf eða dauða, og við fætur hans var botnlaus hylur.
„Hertu nú upp hugann og sýndu að þú sért ekki ræfill. Ég