Eimreiðin - 01.04.1948, Síða 57

kimreiðin
DANSLEIKUR OG ÁST
137
gleði, þegar hurðin lokaðist á eftir lionum. — Ef til vill beið
hamingjan á næstu grösum.
Einar lauk upp hurðinni að herbergi Sólrúnar og gekk inu.
Skyntlilega nam hann staðar á miðju gólfi, og hjarta hans tók
að slá örar. Máninn varpaði daufum bjarma á sofandi veru í
rúminu.
Gat það verið? Jú, það var ekki um að villast; þetta var
Sólrún. Hár hennar féll niður með vöngunum, sveipað gullnum
töfrablæ. Hvítur barmur hennar hófst og hneig reglulega. Hún
var yndisleg, og hann starði á hana, hugfanginn og undrandi.
Hvernig mundi henni verða við, ef hún vaknaði? Hann steig eitt
skref áfram til þess að leggja veskið á borðið. 1 sama bili lauk
hún upp augunum og sagði lágt:
„Einar“.
„Já, Sólrún. Ég er hér með veskið þitt“.
„Ó, þakka þér fyrir. Komdu, vinur, og seztu hérna hjá mér“.
Hann gerði sem hún bað.
„Ég hélt að þú værir farinn heim. Hvar varstu?“
„Ég var inni í kaffistofunni. En ég hélt að — að þú og ljós-
hærði ...“.
„Ó, það var liann Guðmundur mágur minn, sem ég sagði þér
frá í sumar. Þú hefur þó ekki haldið, að ...“.
„Jú“, greip hann fram í fyrir henni. Þungu fargi var létt af
honum. „Ég verð að játa, að ég var blindaður af afbrýðisemi
°g hagaði mér eins og barn“.
„En nú erum við þó engin börn lengur“, sagði hún og þreifaði
eHir hönd hans.
Þau horfðust í augu, blítt og innilega.
„Sólrún! Hvað segirðu um að koma með mér í ferðalag, langt
ferðalag, yfir fjöll og firnindi mannlífsins. Gætir þú hugsað
þér það?“
„Já, Einar. Ég kem með þér, og ég hlakka til að klífa með þér
fjöllin“, svaraði hún um leið og liún vafði liandleggjunum um
háls hans og dró hann til sín í lilýtt rúmið.