Eimreiðin - 01.04.1948, Side 59

eimreiðin
NOKKRAR MINNISGREINIR
139
en sjálf fyrirbænin hefst, takast fundargestir í hendur. Sætum
er skipað í tvöföldum og stundum þreföldtnn hring fyrir framan
hyrgið, og þeir, sem sitja yztir í öðrum hring, leggja hönd sína
á öxl þeirra, er innstir sitja í fyrsta hring. Mjög er áríðandi að
rjúfa ekki þessa keðju, meðan á fyrirbærunum stendur. Síðan
er tjaldið dregið fyrir og söngnum haldið áfram, og að nokkurri
stundu liðinni hefjast fyrirbærin. Það er talað til fundargesta
innan úr byrginu, og verurnar koma fram ýmist úr miðju byrginu
eða til hliðanna. Þegar góð skilyrði eru fyrir hendi og mikil
°rka, geta verurnar gengið um í hringnum, talað fullum rómi,
sungið, dansað. Þær snúa sér oft til einstakra fundargesta og tala
á öðrum málum en dönsku, svo sem sænsku, þýzku, ensku og
íslenzku. Konur og karlar, liáar verur og lítil börn skiftast á.
Verumar hverfa oft til einstakra fundargesta, tala við þá hljóð-
8kraf um einkamál, sýna þeim ástaratlot. Stundum verða þær
yfir sig komnar af sterkum tilfinningum og gráta sárlega. Oft
yeita þær fundargestum kost á að skoða nákvæmlega andlit sitt,
°g einstöku sinnum em þær svo sterkar, að þær taka á sig fullt
líkamsgervi, þótt þær venjulega virðist vera líkamnaðar aðeins
aiður að mitti. Á fundum Nielsens hér lieima á síðastliðnu hausti
líkamnaðist sérstaklega sterklega vera ein, sem nefnir sig Broder
Benito. Hann gaf fundargestum hvað eftir annað kost á að skoða
andlit sitt nákvæmlega, svo og fætur sína.
Lýsing á því, sem fram kom á fundi Nielsens 8. apríl, yrði að
ntestu endurtekning á því, sem fram kom á fundum liér síðast-
liðið haust og lýst hefur verið í tímariti Sálarrannsóknafélagsins,
Morgni. Hið eftirtektarverðasta var það, að fyrri kona mín, Þor-
^jörg, kom til mín, talaði nokkur ástúðarorð á hreinni íslenzku
°g kyssti mig léttilega á vangann. Haraldur Níelsson kom fram.
Hann kom til mín, klappaði mér léttilega á liöfuðið og sagði á
hreinni íslenzku: „Komdu blessaður, og heilsaðu lieim“. Að öðru
leyti talaði hann dönsku. Loks kom Ragna til mín, litla stúlkan,
8en> starfar við samband Hafsteins Björnssonar. Mér virtist líkams-
®tærð hennar svara því, sem hún mun hafa verið, þegar hún fór
Lurt af jörðinni. Hún kom fram úr miðju byrginu, sveif fast að
uter, lagði höndina á höfuð mitt, nefndi nafn mitt skýrt og sagði:
”Heilsa pabba og mömmu“. Að nokkurri stundu liðinni kallaði
^ún aftur til mín innan úr byrginu og sagði: „Jónas, villtu gera