Eimreiðin - 01.04.1948, Qupperneq 67

EIMREIÐIN
AFREKSKONA
147
ur fór þá til vandalausra. Vann hún fyrir sér á ýmsum heimilum
um nokkurra ára 6keið. Þótti hún geðþekk og myndarleg til allra
starfa, en helzt mun hugur hennar hafa hneigzt til bóklegra
fræða.
I þá daga var ekki venja á alþýðulieimilum, að unglingar sætu
á skólabekk, og allra sízt 6túlkur. Hafði henni því ekki verið
kennt annað en leetur og kristin fræði undir fermingu. Sökum
þees, að námsþrá hennar og gáfur voru óvenju miklar, liafði hún
þó einnig af sjálfsdáðum lært að skrifa. Til þess notaði hún
penna, fjöðurstaf og sótblek. Stafróf hafði afi hennar gefið lienni.
Sagðist hún þá oft hafa setið fram eftir á kvöldin í gluggakist-
unni í litlu baðstofunni, þegar tunglsljós var úti, og æft sig í
að draga til stafs. Einnig mun hún snemma hafa lagt stund á
lestur þeirra góðu bóka, sem kostur var á, enda kom það í Ijós
síðar, að hún var ein af þessum ágætu, sjálfmenntuðu sveita-
konum. 1 æsku var hún mjög fríð sýnum, og persónuleiki liennar
óx með árunum.
Árið 1883 fluttist Þuríður að Arnkelsgerði í Vallahreppi og
giftist það sama ár Nikulási Guðmundssyni, bónda þar. Tók
hún þegar í stað við liúsfreyjustarfi heimilisins, en Nikulás hafði
Um nokkur ár búið þar með móður sinni.
Heimilið í Amkelsgerði var framan af fjölmennt, eins og títt
var um sveitaheimili á þeim tímum. Þá gengu allir í heima-
unnum fatnaði. Þurfti því húsmóðirin um margt að sjá, og mikið
þurfti að vinna innan bæjar, bæði að tóskap, vefnaði og fata-
sanm. Lét hún vinnukonurnar skiptast á um eldliúsverk og mat-
reiðslustörf, en gaf sig sjálf meira að iðnaði heimilisins. Sneið
hún og saumaði alls konar fatnað. Peysuföt tók hún og saumaði
fyrir konur út í frá. Hefur það alla jafnan þótt mesta vanda-
verk, svo vel færi. öll tóvinna hennar þótti skara fram úr, enda
uiun sú kona, sem bezt er að sér í tóvinnu nú á Fljótsdalshéraði,
vera fósturdóttir hennar. Nikulás bóndi varð snemma oddviti
Vallahrepps og gegndi því starfi í 30 ár. Hann þótti glaðvær
tnaður, vel að sér í fornum fræðum og hagyrðingur góður.
Það var siður í Amkelsgerði, sem og víðar annarsstaðar, meðan
fjölmennt var á heimilum, að lesa upphátt kvöldvökur, heima-
fólki til skemmtunar. Las þá húsbóndinn venjulega úr Islend-
ingasögum eða eitthvað fomt. Húsmóðirin, aftur á móti, hneigð-