Eimreiðin - 01.04.1948, Qupperneq 68

148
AFREKSKONA
EIMREIÐIN
ist meira að samtíðar-bókmenntum og las upp skáldskap, bæði
í bundnu og óbundnu máli. Einnig liafði hún alltaf keypt dönsk
tímarit, og liafa konur sagt mér, sem dvöldu hjá lienni á yngri
árum, að liún liafi lesið fyrir þær úr þeim ritum, með því að
þýða jafnóðum, og þótti það góð skemmtun og mikil tilbreytni.
Haustið 1894 fór Þuríður til Reykjavíkur að læra Ijósmóður-
störf. Námstíminn var þá aðeins 3 mánuðir, og lauk hún námi
laust fyrir miðjan vetur. Henni þótti biðin löng til vors, en fyrr
var ekki von um neina skipsferð austur. Réðist liún þá í það að
kaupa sér hest og fara með pósti austur á Fljótsdalshérað. Fannst
öllum það inikið áræði af konu að leggja í landferðalag um liá-
vetur, þá allra veðra er von og vatnsföll mörg og stór og ill yfir-
ferðar. Ferðalagið tókst giftusamlega og tók 3 vikur.
Þegar eftir lieimkomuna tók Þuríður við ljósmóðurstöðu í
Vallalireppi og gegndi henni óslitið í 35 ár. Hún var sérstak-
lega farsæl í starfi sínu, og hefur mér verið sagt, að aldrei liafi
komið fyrir harnsfararsótt eða aðrir fylgikvillar lijá sængurkon-
um, sem liún sat yfir. Svo mikið öryggi fylgdi Þuríði, að okkur
konum fannst, að erfiðleikar barnsfæðinganna væru mun léttari,
er hún var komin að sængimii. Hún sagði ákveðið og rólega fyrir
um allt, er gera þurfti. Sjálf sagði Þuríður, að liún fyndi til
liinnar innilegustu móðurgleði við hvert nýfætt barn, er hún
handléki, og við minnumst þess eflaust margar, hvað liún ljóm-
aði af lífshamingju, er hún veitti þeim sína fyrstu þjónustu.
Merk kona hefur sagt mér, að í erfiðu tilfelli liafi Þuríður gefið
sér þá uppörvun og minningu, sem hún vildi sízt af öllu tapa.
Svo mun víðar hafa verið.
Auk Vallalirepps gegndi Þuríður um nokkur ár ljósmóðurstörf-
um bæði í Eiðaþinghá og Skriðdalslireppi. Einnig mun hún *
nokkrum tilfellum liafa verið sótt bæði í Hjaltastaðaþinghá og
Fljótsdal — og var liún alltaf reiðubúin. Mikið var og leitað til
Þuríðar um hjúkrunarstörf, og þótti það ávallt hin bezta forsjá,
en sérlega vel tókst henni að annast lungnabólgusjúklinga, sem
í þá daga var mjög vandasamt, þar sem engin óbrigðul lyf voru
þá þekkt við þessum sjúkdómi. Einnig kom það fyrir, að hún
var fengin til að binda um sár og beinbrot, ef um slys var að
ræða og læknar voru fjarverandi.
Þuríður starfaði hér í tíð fjögurra héraðslækna. Mun óhætt