Eimreiðin - 01.04.1948, Síða 74

EIMREIÐIN
Sýn.
Saga eftir Rabindranath Taqore.
V.
Eftir þetta komst ég að því
hvað eftir annað, að maðurinn
minn vanrækti skyldustörf sín
oftlega, neitaði að fara í sjúkra-
vitjanir, ef langt þurfti að
sækja, og afgreiddi þá sjúklinga
sína í flýti, sem örstutt var að
vitja.
Áður gaf hann sér aldrei tíma
til að líta inn til mín nema í
miðdegisverðarliléinu og á
kvöldin. En nú birtist umhyggja
hans fyrir frænku sinni á svo
óhóflegan liátt, að hann tók að
venja komur sínar inn til henn-
ar á hvaða tíma dagsins sem var.
Það brást ekki, að þegar frænk-
an kallaði á Hemangini og skip-
aði henni að koma með vatn í
glasi, þá var það merki um, að
Abinash væri kominn. Stúlkan
lilýddi þessum köllum í fyrstu,
en seinna neitaöi hún alveg að
anza, þegar kallað var á liana.
Stundum gerði frænkan sig
þá blíða í máli og kallaði í lokk-
andi gæluróm: „Hemó! Hemó!
Hemangini!“ En þá var stúlkan
vön að hjúfra sig upp að mér,
virtist bæði hrædd og döpur í
(Niðurl.).
bragði — og hana setti hljóða.
Hún virtist leita vemdar hjá
mér, eins og liún væri ofsótt og
ætti von á einliverjum óvini.
Um þetta leyti kom bróðir
minn frá Calcutta til þess að
heimsækja okkur. Ég vissi hvað
hann var skarpskyggn og strang-
ur dómari. Og ég óttaðist, að
hann mundi taka manninn
minn til bæna og veita lionum
ráðningu. Ég reyndi því að
leyna bróður minn liinu sanna
og gerði mér upp glaðværð. En
ég er hrædd um, að mér hafi
ekki tekizt sá leikur sem skyldi,
og að uppgerð mín liafi orðið
næsta óeðlileg í augum hans.
Abinash gerðist brátt óróleg-
ur og átti erfitt með að leyna
því, spurði oft hvort bróðir
minn hyggðist hafa langa við-
dvöl og varð loks svo fúll í
skapi, að nálgaðist hreint og
beint óskammfeilni, svo bróöir
minn sá sér ekki annað fært en
að kveðja. Áður en hann fór,
lagði hann liönd sína á höfuð
mér og lét hana hvíla þar stund-
arkorn. Ég fann, að liönd hans