Eimreiðin - 01.04.1948, Qupperneq 75

eimkeiðin
155
SÝN
titraði og að hann tárfelldi um
leið og hann gaf mér blessun
eína að skilnaði.
Ég man svo vel eftir þessu
aprílkvöldi. Það liafði staðið yf-
ir markaður í þorpinu um dag-
inn, og fólkið, sem liafði komið
utan úr sveitunum til þess að
verzla, var að leggja af stað
aftur heim á leið. Þrumuveður
lá í loftinu, aðdynjandi storms,
ilmurinn frá votri jörðinni
barst inn til mín, og rakur vind-
urinn fyllti andrúmsloftið ann-
arlegum höfga. Ég lief aldrei
logandi ljós hjá mér í herberg-
inu, þegar ég er einsömul, svo
að ekki sé nein liætta á slvsum,
svo sem að kviknað geti í fötum
niínum. Ég sat flötum beinum
ú gólfinu í myrku lierberginu
°g ákallaði guð minnar hlindu
tilveru.
«Ó, Drottinn minn“, hrópaði
cg; þú liylur ásjónu þína fvrir
niér, svo ég fæ ekki séð þig,
því ég er blind. En ég held
dauðahaldi um stýrisvöl míns
helsærða hjarta, unz blóðið
drýpur úr sárunum á höndum
núnum. Holskeflurnar liafa orð-
ið mér ofviða. Hversu lengi ætl-
ar þú, Drottinn, að láta mig
Þjást, hversu lengi?“
Ég livíldi höfuð jnitt á rúm-
kríkiuni og grét beizklega. Allt
1 einu fann ég einhverja lireyf-
ingu við rúmið. Og áður en
varði var Hemangini kropin við
hlið mér. Hún vafði handleggj-
unum um háls mér, og þögul
þurrkaði liún af mér tárin. Ég
veit ekki af hverju liún hafði
tafið svona lengi í innra her-
berginu þetta kvöld, legið þar
alein í rökkrinu. Hún spurði
mig einskis, mælti ekki orð frá
vörum, hélt aðeins svalri liönd
sinui um enni mér stundarkom,
kyssti mig og læddist svo hljóð-
lega á braut.
Morgunimi eftir sagði Hem-
angini við frænkuna, í viður-
vist minni: „Ef þú ætlar að
dvelja hér áfram, þá geturðu
gert það. En ég verð hér ekki
lengur. Ég er að leggja á stað
lieim og læt þjóninn okkar
fylgja mér“.
Frænkan bað hana vera ró-
lega og kvaðst ætla að verða
henni samferða. Svo gekk hún
til liennar, brosandi út undir
eyru og fleðuleg í bragði, dró
perluskreyttan liring upp úr
flauelsfóðruðu skríni, sem hún
liélt á, og sagði:
„Sjáðu, Hemó, þenna fallega
hring, sem Abinash hefur kom-
ið með lianda þér“.
Hemangini hrifsaði hringinn
úr liendi hennar.
„Sjáðu, frænka, hvað ég er
góð að skjóta í mark“, sagði
Hemangini og bar ört á. Og um
leið þeytti hún hringnum út um