Eimreiðin - 01.04.1948, Síða 77

eimreiðin
157
SÝN
snemina í fyrramálið og að lík-
mdum að vera fjarverandi tvo
til þrjá daga“.
Ég rauk fram úr rúminu, stóð
knarreist fyrir framan hann og
Érópaði hástöfum: „Hvers
Vegna ertu að ljúga að mér?“
'— „Hverju lief ég — logið að
þér?“ stamaði hann.
Ég svaraði: „Þú ætlar að fara
að gifta þig“.
Hann varð hljóður við, og í
nokkur augnablik var stein-
Éljóð í lierberginu. Ég rauf
þögnina og lirópaði:
„Svaraðu mér! Segi ég ekki
satt?
«Jú“, svaraði hann svo lágt,
a^ svar lians varð eins og dauft
Éergmál.
Ég hrópaði liárri röddu: „Ég
Ref aldrei samþykki mitt! Ég
skal frelsa þig frá þessari
Éraeðilegu synd! Ef mér mis-
tekst það, liefði ég betur aldrei
ííifst þér, og aldrei tilbeðið þann
Suð, sem ég dýrka“.
Það varð aftur steinliljóð í
herberginu. Ég fleygði mér á
gólfið og greip liöndunum um
liné mannsins míns.
”Hvað hef ég gert?“ kveinaði
«1 hverju hefur mér verið
ábótavant? Segðu mér í hrein-
skilni: Hvers vegna viltu fá þér
aðra konu?“
Abinash svaraði hægt og hik-
andi: „Ég skal segja þér sann-
leikann. Ég er liræddur við þig.
Blindan liefur lagzt um þig eins
og múrveggur, og útilokað mig
algerlega. Þú ert ekki lengur
kona í mínum augum. Þú ert
ægileg eins og guðdómurinn. Ég
get ekki lifað með þér mínu
liversdagslegu lífi. Ég þarf að
festa mér konu — sem er blátt
áfram og eins og annað fólk —
konu, sem ég get ávítað, látið
lilýða mér, sýnt blíðuatlot og
skammað eftir vild“.
„Ó, slíttu úr mér lijartað og
sjáðu sjálfur livað í því býr!
Hvað er ég annað en þetta —
einföld, venjuleg kona? Ég er
sama stúlkan eins og ég var,
þegar ég giftist þér, — sama
stúlkan, með sömu þörfina til
að trúa, treysta og tilbiðja eins
og þá“.
Ég man ekki nákvæmlega
hvernig orðin féllu. Ég man
það eitt, að ég sagði: „Sé ég
þín, sönn og trú eiginkona, þá
sé guð mér til vitnis um það,
að þú skalt aldrei fá að fremja
þann glæp, sem þú hefur í huga,
þú skalt aldrei fá að rjúfa hjú-
skapareið þinn. Fyrr skal ég
verða ekkja, eða Hemangini
deyja, en að þú fremjir slíka
svívirðu“.
Um leið féll ég í öngvit á
gólfinu, og þegar ég raknaði við