Eimreiðin - 01.04.1948, Qupperneq 83

eimreiðin
LEIKLISTIN
163
„Fjalakötturinn" hefur hreint
og beint sett slíkar kveldskemmt-
anir á stefnuskrá sína. Hann stílar
ekki hærra. Maður var að vona,
að hann kafnaði ekki undir nafni.
Fjalaköttur er rottugildra, og
rottugildra er morðtól og meinlegt
verkfæri, sem gín yfir skaðsemd-
arkvikindum í þjóðfélaginu. Sama
gerir glefsin revýa, og hennar var
sannarlega þörf. En „Fjalakött-
urinn“, sem átti að koma með
revýuna, birtist í síðustu leikskrá
sinni sem ósköp vinalegur húskött-
ur með sjö kettlinga, og þessi
táknræna mynd segir í raun og
veru allt. „Fjalakötturinn" gín að-
eins yfir aurum góðra borgara,
sem vilja skemmta sér.
„Græna lyftan“ er góðlátlegur
enskur gamanleikur, saminn 1915,
höfundurinn dó 1928, og er leik-
urinn síður en svo byggður sam-
kvæmt nýtízku tækni, heldur hvíl-
ir hann á gömlum og þrautreynd-
um leikhúsbrellum, en er allt að
einu, eða einmitt þess vegna, bráð-
skemmtilegur og ákjósanlegasta
dægrastytting. — Alfred Andrés-
son á þyngstu hlassi heim að aka,
og hann gerir það leikandi létt,
sem hans var von og vísa. Kona
hans, Inga Þórðardóttir, sem er
raunar kona annars manns í
leiknum, styður hann rækilega,
þegar gamanið tekur að grána.
Þessi ungu leikarahjón eru veru-
legur fengur fyrir leiksviðið hér,
°S er sýnilegt, að bæði hafa þau
haft gott af viðkynningu við leik-
hús erlendis. Helga Möller, Indriði
Waage og Róbert Arnfinnsson
léku önnur hlutverk leiksins mjög
sómasamlega. Indriði Waage var
leikstjóri. Mikið af hreyfingum
ieikenda um sviðið var tilgangs-
laust ráp, og er slíkt sjaldséð hjá
jafn vönum leikstjóra.
Óperettufélag Reykjavíkur, sem
maður kann annars ekki önnur
deili á, sýndi atriði með dönsum
og söngvum úr „Meyjaskemm-
unni“ í Austurbæjarbíó. Sýningin
var stutt og þægilegt skemmtiatr-
iði og hefði sjálfsagt fallið fólki
í geð, ef aðgangseyrir hefði ekki
verið settur hærri öllu lagi. Sig-
rún Magnúsdóttir, Kristján Kristj-
ánsson og Gestur Pálsson sungu
og léku hlutverk, sem þau hafa
farið með áður.
Menntaskólanemendur í Reykja-
vík og á Akureyri hafa að vanda
sýnt sjónleiki í vetur, „Saklausa
svallarann" á Akureyri og „Allt
í hönk“ eftir Noel Coward í
Reykjavík. Þótti hvorttveggja tak-
ast vel eftir atvikum.
En íslenzku leikritin hafa öll
verið sýnd utan höfuðborgarinn-
ar: „Lénharður fógeti“ I Vest-
mannaeyjum og á Eyrarbakka, én
leikstjórar úr Reykjavík, þau Arn-
dís Björnsdóttir og Ævar Kvar-
an, „Syndir annarra" á Húsavík,
„Skugga Sveinn" í Borgarnesi,
„Gullna hliðið" á Sauðárkróki og
nýtt leikrit eftir síra Jakob Jóns-
son, „Hamarinn", á Akureyri.
Leikfélag Sauðárkróks hafði há-
tíðarsýningu á „Gullna hliðinu“ í
tilefni 60 ára afmælis félagsins,
sem var stofnað 13. apríl 1888.
„Hamarinn" náði 13 sýningum á
Akureyri, og er það mjög góður
árangur.
Reykvíkingum er borið léttmet-
ið, og þeir hlæja, en skyldu lands-
menn ekki brosa að okkur, sem
erum að reisa Þjóðleikhús yfir —
eintóma gamanleiki?
L.S.