Eimreiðin - 01.07.1953, Síða 21

El'iRF.iflm
UPPHAF ERKISl’OLS 1 NIÐARÖSI
173
'nýja hina stærri syndara til blýðni við kirkjuna; var hún aðal-
lega fólgin í útilokun syndarans frá sakramentunum.
Interdictum generale, eða allsherjarbann, þýddi það í raun
°g veru, að kirkjan ger'Öi verkfall í landshluta eða heilu landi.
Það er auðvelt að gera sér í hugarlund angist hins fáfróða
''lmúga, þegar hann var þannig skyndilega sviptur hlífiskildi
eilagrar kirkju, sem bægt hafði brott makt myrkranna. Skyndi-
^ega stóðu menn hlífarlausir andspænis djöflinum og öllum
hans árum, sem gengu um allt eins og grenjandi ljón.
Allsherjarbannið var tvíeggjað sverð, sem kirkjan greip ekki
úl fyrr en öll sund voru lokuð. Vann það og oftast málstað
lrkjunnar meira tjón en gagn, og svo varð einnig að þessu
S11mi. Hefur og Noregur aldrei hvorki fyrr né síðar nema þetta
°ma sinn verið settur í allsherjarbann. Má nokkuð marka af
jlví, hvílíkur maður Sverrir Sigurðsson var, að jafnvel allsherjar-
Jann fékk ekki bugað hann, né heldur afarmennin Eysteinn og
Eirikur, Niðaróss-erkibiskupar.
báir gerðust til að bekkjast til við Innocentíus páfa hinn þriðja;
°m hann og öllum ofureflismönnum á kné, utan Sverri kon-
Ullgi; hann dó ósigraður.
láeilur erkistólsins og konunga í Noregi héldu áfram, þar til
s°narsyni Sverris, Hákoni hinum gamla Hákonarsyni, tókst að
Setja þa'r niður.
^ar þá enn sem fyrr, að barátta hins þýzk-rómverska keisara
°g páfa um heimsveldið reið baggamuninn sem áður, þegar
-'hðaróss-erkistóll var stofnaður.
ínnocentius páfi fjórði og Friðrik annar keisari af Hohen-
staufen áttust þá við harðan leik um þessar mundir. Hafði páfa
°rðið nokkuð féskylft í þeirri styrjöld. Varð hann því allshugar-
íeginn því tilboði Hákonar, að páfi og Noregskonungur skyldu
eiga kaup saman.
Gegn ærnu gjaldi lýsti páfi Hákon og afkomendur hans hina
emu sönnu og réttu erfingja Noregsríkis og sendi þar að auki
dhjálm kardínála af Sabína til Noregs þeirra erinda að krýna
akon og sætta að fullu konung og erkistól. Þetta gerðist anno
<10mini 1247.
í’essar sættir konungs og erkibiskups urðu mjög örlagaríkar,