Eimreiðin - 01.07.1953, Síða 23

E'mreibin MARLÍS 175
þó var eitt óbreytt. Magnþrungin kveðandi „Geisla“, lofkvæðis-
ins fraega, sem Einar prestur Skúlason orti til dýrðar blessuðum
°lafi, hljómaði aftur undir kirkjuhvelfingu Niðaróss eins og
f3TÍr átta öldum:
„Þreklynds skulu Þrændir
þegnprýðis brag hlýða,
Krists lifir hann í hæstri
hall, ok Norðmenn allir.
Dýrð er ágæt orðin
eljunhress í þessu,
þjóð né þengill fæðist
þvílíkr, konungríki.“
ÚR BORÐSKÚFFUNNI:
(tJr dagbók 23. jiiní 1942.)
Og svo komsí þú, vor! Þig hafSi maSur þráS, síSan haustgeisl
Qrnir kulnuSu. Þegar vetrarkuldinn skar inn í innstu taug, þegar
'nYrkriS hvíldi yfir öllu, jafnvel yfir vonum manna, þá þráSi
nniSur þig, fagra vor. Og nú ertu loksins komiS.
^ú komst inn um gluggann og straukst þétt og hlýtt um
hönd mína. Hvar sem ég mœtti þér á götum úti, snarztu mig
"leb brosi þínu og yl, svo aS mér fór aftur aS þykja vœnt um
"lennina og lífiS. MéS birtu þinni og yl kveiktir þú aftur hjá
rrier kulnaSa ást. Þú komst hægt og brosandi inn um dyrnar,
hegar ég sat viS vinnu mína, og kallaSir mig aftur til lífsins.
b-g vaknaSi af vetrardvalanum viS þaS, aS ég elskcíSi. Ég elsk■