Eimreiðin - 01.07.1953, Qupperneq 39

eimreiðin
DJÁKNINN I ÖGRI
191
Það væri synd að segja, að frúin veldi djáknanum af verri
endanum, þegar hún fór að bera á borð. Hún bar fyrir hann
heitt og feitt hangikjöt, niðurskorna magála, súra sauða-
hringukolla, svið og annað sælgæti. — Þá er þess og góð-
fúslega getið, að lundabaggarnir hafi ekki látið sig vanta.
Svo tók hún fram gamalt og gómsætt vín, sem djákninn
kannaðist vel við, það var messuvín, — hvernig svo sem það
var þangað komið.
Þarna sátu þau í einingu andans og friðarins bandi fram
ó nótt, átu og drukku og skemmtu sér dásamlega. Ýmist
söng djákninn guðrækilega sálma, ellegar dillandi fjörug
öanskvæði. Frúin tók undir, og svo fóru þau bæði að dansa,
en þess á milli laumaði hann að henni litlum kossi, og hún
galt honum aftur í mátulegri mynt. Stundum höfðu þau
hljóðskraf og hvísluðu hvort að öðru einhverju, sem enginn
^nátti heyra, enda enginn til frásagnar um þær fréttir. Stund-
úm töluðu þau hátt og hlógu dátt, svo undir glumdi í stof-
unni.
Þau voru svo glöð og yfirmáta ánægð, að þau kunnu sér
engin læti. ,,Víst verðum við að gera okkur glaða stund,“
sagði frúin, „fyrst hann Aðalbrandur minn er ekki heima,
en það er eitthvað svo óþokkalegt hérna í stofunni, mér er
svo ilia við þennan andstyggðar poka, — þennan þarna í
horninu, — hann átti aldrei hingað inn að koma, og ég ætlaði
einmitt að fara að láta henda honum út, — alveg um leið
°g þú komst hingað inn úr dyrunum!“
„Mikið er að heyra til þín, maddama góð!“ mælti djákn-
inn. „Við skulum ekkert á hann minnast, þennan meinlausa
Poka-pinkil; þess konar smámunir taka engu tali. Mér finnst
líka allt svo undurfallegt og ánægjulegt, þegar ég er hjá þér
einni saman og þegar hann Aðalbrandur er einhvers staðar
iangt í burtu. Hjartans yndið mitt! Hættu nú að hugsa um
Pokann! Komdu heldur hérna, ástin mín, og lof mér að kyssa
Þig lítið eitt, áður en við hugsum til að fara að hátta!“
Svo kysstust þau, og svo föðmuðust þau fast og innilega,
°g þá söng djákninn hástöfum, svo undir drundi í stofunni: