Eimreiðin - 01.07.1953, Side 40

192
DJÁKNINN 1 ÖGRI
EIMREIÐIN
„Ekki er lengi skundað inn með Skötu—.
Og ekki er lengi skroppið inn með Skötu-fjú-ú-r!“
Ra-re-ri-ro-rú,
dillin-dillin-dú!
Nú spenni ég Aðalbrands frú!
Hvernig finnst yður ég skemmta nú?“
En — þá, allt í einu, rak þau í rogastanz, þetta fagnaðar-
fólk, og þau hrukku bæði við, djákninn og daman, eins og
hérar, sem heyrt hafa í hundi, — því úti fyrir glugganum
var sagt með heldur en ekki hráslagalegri röddu:
,,Ekki er lengi skroppið inn með Skötu—.
Ekki er lengi skundað inn með Skötu-fjú-ú-r!
Það er lítill vandi
að leysa poka úr bandi;
ræð ég Aðalbrandi,
að upp hann nú standi
og slái djáknann högg!
Og húsmóðurina þrjú!
— Min frú,
hvernig þykir yður ég skemmta nú?“
f sama vetfangi sviptist bandið frá pokanum, og út úr
honum spratt Aðalbrandur bóndi og óð fram á gólfið. Greip
hann til djáknans og gaf honum á’ann, sparkaði í bossann
á honum og bað hann að hypja sig til sinna heima, ellegar
norður og niður, og henti honum út um dyrnar.
Djákninn staulaðist á fjóra fætur, stirður mjög og fá-
dæma forviða, átti ekkert orð í eigu sinni nema: „Hevrðu
mig! hananú!“ En Brandur bóndi sveiaði honum svo, að
hann hyssaðist í áttina heim á leið, titrandi klumsa með
hræðsluhríslingi eins og flökkuhundur í ógunst eiganda ann-
ars kyns og búið að binda við hann í broddinn á rófunni,
en vantreystir viðaukadinglinum og vill hann lausan, —
hundskast þó í áttina heimleiðis, lítandi um öxl sér annan
dyntinn, með viðhengi lauslætisuppbótarinnar aftan í, óleys-
anlega súrrað á sínum stað, högtandi beina leið heim undir