Eimreiðin - 01.07.1953, Blaðsíða 41

EIMREIÐIN
DJÁKNINN I ÖGRI
193
ófrelsisok húsbænda sinna og allra eigenda, dragandi á eftir
sér drelli í skotti.
Þegar djákninn var á bak og burt, fór Aðalbrandur að
finna sína frú og ætlaði nú að gefa henni þá ráðningu, er
hana mætti reka minni til. En hún bað fyrir sig og grét
beisklega. Kvaðst aldrei skildi líta á djáknann framar, „þann
óóna!“, en ætíð halda sig við sinn elskulega Aðalbrand, einan
sarnan. Þetta sór hún og sárt við lagði og lofaði bót og betrun
^eð miklum tárum og trega.
Þetta heit sitt efndi konan eftir vonum, enda vitjaði djákn-
lr>n hennar aldrei framar. Og þau Aðalbrandur bóndi lifðu
satnan lengi eftir þetta í ástríku hjónabandi, að því er virtist,
°S í góðu gengi bæði í fjárhagslegri afkomu sem og í frá-
sógnum og búningi byggðarymtarinnar.
En það var Galdra-Leifi, réttu nafni Þórleifur Þórðarson,
sá mikli meistari, er gefið hafði ráðin þessi, er reyndust bezt.
^ar vinnumaðurinn í vitorði með þeim báðum, bónda og
honum, og bar hann Aðalbrand heim í pokanum. En sjálfur
hafði Galdra-Leifi komið til Kálfavíkur seinna um kvöldið,
nieð því „ekki er lengi skundað inn með Skötufirðinum",
eins og skrifað stendur, — staðið fyrir utan stofugluggann,
a^an tímann, og séð og vitað allt, hverju fram fór. Það var
hann, er vísuna kvað úti fyrir og gaf Aðalbrandi bending
11111 að fara úr pokanum, þegar honum þótti tími til kominn.
Þá, er mesta uppistandið var afrokið og frúin farin að
lafna sig ofurlítið eftir áfallið, bauð Aðalbrandur bóndi Þór-
leifi galdrameistara Þórðarsyni ásamt þjóni þeirra, vinnu-
^anninum, til veizlumatar þess, er afgangs var frá ævintýri
hvöldsins. Var það mikill matur og ekkert óhræsi að inni-
haldi og gæðum. Og ekki sparaði bóndi vínið við þá félaga.
^iátti frúin vera á spretti og þönum að þjóna þeim alla nótt-
ma. Svona endaði það ævintýrið. Og öllu þessu saman til
sannindamerkis mætti ef til vill á það minnast, að þegar
Kálfavíkurkonan var löngu orðin ekkja, afgömul og elliær,
heyrðist hún tauta við sjálfa sig tinandi:
»£>að held ég, að mér hafi ekki verið sjálfrátt — hém-
an'a —, þegar ég var nærri farin að fara, að fara fram hjá
honum Aðalbrandi sæla — aumingjanum!"
13