Eimreiðin - 01.07.1953, Side 59

EIMREIÐIN
STEFNUMÓT
211
mér, þegar hún kemur. En hún þarf ekki að leita lengi. Það er
alltaf eins og henni sé vísað á mig.
~~ Heldurðu að ég finni þig ekki, hvar sem þú ert héma í
hvamminum? Jú. Ég þekki alla stærstu runnana, segir hún þá
°g hlær, léttum, kitlandi hlátri, sem hún ein á yfir að ráða. Svo
hlæjurn við í sameiningu að uppátæki mínu, leggjumst hlið við
hlið niður í lyngið og tölum. Og í kvöld bíð ég eftir henni. Kvöldið
°g hvammurinn leggjast á eitt í fegurð og friðsæld. Kannske hefur
mér aldrei þótt betra að gista Stórahvamm. Forsælan teygir sig
lengra og lengra upp eftir hlíðunum, og ég geri mér það að leik
að fylgja skuggaröndinni eftir upp á brúnina. Það tekur ekki
nema stutta stund. En Stórihvammur er ekki síður fallegur í for-
s*lu, finnst mér.
Ég sezt undir runna efst í brekkunni. Jörðin er ennþá hlý eftir
sólskinið um daginn, og enn líður nokkur tími, þangað til blómin
byrja að gráta liðinn dag. Yfir ánni myndast blá móða, dekkst
Þar sem dregur í lygna hylji, en ljósari yfir flúðunum. Það er eins
°g niður árinnar breyti um tóntegund á kvöldin. Mér finnst hann
vcrða lægri og þýðari. Hugarburður eflaust. Eða kannske er það
ég, sem hef breytzt. Enn bíð ég eftir henni.
Skildi eitthvað sérstakt tef ja hana? Hún vissi, að ég ætlaði upp
1 Stórahvamm og hafði lofað að koma líka. Áreiðanlega mundi
hén koma. Hún hefur ævinlega komið, þegar við höfum mælt
°kkur mót í hvamminum.
Ég reyni að gleyma tímanum við að horfa á hringgárana, sem
myndast á hyljum árinnar, þegar silungarnir reka nefið upp ur
til að gleypa æti. Á milli þess, sem ég horfi á þetta, velti ég mér
letilega í lynginu og tíni eitt og eitt bláber upp 1 mig.
Skyldi hún ekki fara að koma? Hún má til með að koma. Hún,
Sem er svo góður félagi. Endurminningamar um allar okkar sam-
Verustundir í Stórahvammi streymdu fram í huga minn. I kvold
shal ein bætast við. Ég þarf að segja henni svolítið, sem mér er ný-
búið að detta í hug. Ég stend upp og rýni yfir runnann upp a
bvammbrúnina. Jú, þarna kemur hún. Ég vissi, að hún mundi
boma. Ég skýzt aftur bak við runnann og leggst niður. Skyldi
hún hafa séð mig núna? Nei. Nú skal hún fá að leita að mér. Eg
skríð inn í runnann og hreiðra þar um mig.
Éljótlega heyri ég skrjáfa í laufi, og eftir andartak birtist and-
lh hennar milli hríslanna, sem áttu að skýla mér. Þarna stendur
hún brosandi, rjóð í vöngum og dálítið móð af göngunni og
befur þegar haft upp á mér.