Eimreiðin - 01.07.1953, Blaðsíða 60

212
SEDRUS
eimreiðin
— Hvað ertu að gera þama? Varstu að fela þig? spyr hún og
greiðir greinarnar frá andlitinu.
— Ég var að bíða eftir þér. Komdu inn í runnann til mín.
— Nei, ég gæti rifið kjólinn minn. Sjá þig! Það er hrís í hár-
inu á þér.
Ég skríð út úr fylgsni mínu og sezt flötum beinum undir runn-
ann. Hún fleygir sér strax niður við hlið mér og blæs mæðinni-
Hún er berfætt, í rauðum skóm og dálítið rispuð á fótleggjunum-
Græni kjóllinn hennar nær ekki nema niður undir hnén.
— Á ég að segja þér svolítið? segi ég.
— Já. Hvað er það? spyr hún áfjáð og færir sig nær mér.
— Við skulum tína ánamaðka handa silungunum í ánni.
— Já, það skulum við gera.
Við, sprettum á fætur og hlaupum niður að ánni. Við erum
jafnar á sprettinum, enda jafnöldrur og bekkjarsystur í barna-
skólanum.
SEDRUS.
Æ, þetta er ei neitt til að yrkja um né ániálga kunningja við.
því allir það hugsa og finna, og þangað snýr hjartnanna þrá.
Er lífið ekki sú Iöngun að lifa og kanna þau svið,
er æskan sá útundan sér í suðrinu vorskýjum á?
Nú er hann svo langt í burtu, sedrusviðurinn,
sem varpaði svalandi skugga yfir blóniin siná------
rósir, lauka og liljur og dökkhærða vininn minn,
og allar þær fegurstu stundir, sem lifði ég þá.
Já, nú er hann óralangt hurtu, og löng liafa lagzt út af ár.
Þar liggur hún, æskun, þar dó hún, sem kölluð var nafninu von.
allt, nema fjarrænar myndir og söknuður sár--------—.
Eg sé þig víst aldrei aftur, ó, sedrus frá Líbanon!
Þórhallur Þorgilssnu.