Eimreiðin - 01.07.1953, Blaðsíða 72

224
KYNGLÆPIR
eimreiðin
nóttina áður, að vægja barninu og gera því ekki mein. Hann
bauðst til að greiða hvert það lausnargjald, sem upp yrði sett
og unnt væri að greiða, bauðst til að gera hvað sem væri, ef
litlu stúlkunni sinni yrði skilað aftur heim, ómeiddri og heil-
brigðri.
En aðeins fáeinum klukkustundum síðar æptu blaðasöludreng-
irnir á götunum upp morðfyrirsagnir stórblaðanna, sem fylltu
hvern bandarískan borgara skelfingu og reiði. Suzanna Degnau,
barnið, sem lýst var eftir, hafði ekki verið numin á brott til þess
að heimta fyrir hana lausnargjald. Litlu stúlkunni hafði verið
misþyrmt og hún síðan myrt. Lögreglan fann lík hennar — fann
það stykkjað sundur og falið í lokræsum og vatnsleiðslupípum.
Ræninginn hafði verið kynglæpamaður — gerspilltur óþokki,
sem hafði stolið litlu stúlkunni úr rúmi hennar og síðan reynt
að hylja glæp sinn með því að myrða og búta í sundur sex ára
gamalt, varnarlaust barn.
Vikum saman fylgdust blöðin með gangi málsins og skýrðu fra
hverju smáatriði, sem upplýstist við rannsókn þess. Fé var lagt
til höfuðs morðingjanum, alls 37,500 dollarar. Hundasalar skýrðu
frá stóraukinni eftirspum eftir geyjandi varðhundum. Skelfdir
foreldrar báðu um aukavarðmenn í grennd við heimili sín.
Lögreglan tók höndum grunaða menn svo tugum skipti, marg-
báru saman og könnuðu allar líkur, öll gögn, allar skýrslur. Lög-
hlýðnir menn og konur töluðu með hryllingi um hinn hroðalega
glæp. Borgararnir voru í uppnámi, æstir og reiðir — og aldrei
hafði reiði þeirra verið réttlátari — né árangursminni.
Því síðan í janúar 1946, að leitin hófst, hefur ekkert orðið upp-
lýst um morðingjann. Þegar þessi grein er skrifuð, er „ekkert nýtt
í fréttum“ um Degnau-málið. En á meðan rannsóknin á því fór
fram, eða í marz 1946, var annar sams konar glæpur framinn 1
borginni Joliet í Illinois. Blöðin skýrðu einnig með stórum fyrir-
sögnum frá honum. Níu ára gömul stúlka tók boði vel klædds
ungs manns um að aka með honum í bíl. Kefluð og limlest slapp
hún að lokum lifandi aftur út úr bílnum. Hún hafði verið barin
með hamri — og síðan skotið á eftir henni, þar sem hún flúði
yfir bersvæði nokkurt. Það gekk kraftaverki næst, að hún skyld1
komast lífs af.
Sá, sem árásina framdi, gaf sig sjálfviljuglega fram. Hann
reyndist að vera nafnkunnur maður, sonur þekkts iðjuhölds ur
Miðvesturfylkjum Bandaríkjanna. Sonurinn var tuttugu og niu
ára gamall, giftur og sjálfur tveggja barna faðir. Aðspurður, sagð1