Eimreiðin - 01.10.1953, Blaðsíða 25

EIMREIÐIN
ÞAÐ ÞYRFTI AÐ PRESSA RUXURNAR
261
®v°, t. d. í sambandi við sokkana mína, og taktu nú eftir, hvað
eg segi, eftir að þeir voru orðnir svo stórgötóttir á hœlunum,
oð ég varð að þrœða allar fáförnustu göturnar til skrifstofunnar,
sem gat orðið ærið tafsamt stundum, og ekki nóg með það, heldur
^ka, eftir að ég hafði unnið margra daga hugarstríð með sjálfum
ni(’r gegn grundvallarreglum mínum og fengið mig til að benda
henni á þessi göt, því að eins og ég sagði, þá áleit ég það hennar
verksvið að halda uppi heiðri heimilisins bæði til fæðis og klæðis,
~ já, reglan myndi þá vera orðuð hérumbil svona: — Hvað
Segirðu, gengurðu með götótta sokkana á hælunum? Viltu gera
SVe vel og fara úr þeim undireins. Ég get notað þá handa betl-
tiru® eða þá gefið þá til vetrarhjálparinnar.
-----Já, mér datt það í hug, að þú myndir ekki finna miklar
reglur út úr þessu. En þú getur hengt þig upp á það, að ef þú
v*rir giftur Nínu, þá færi smám saman að renna upp fyrir
þér ljós, að hér liggja vissar reglur til grundvallar. Og hvers
konar reglur? Það er ég, ég, sem þarf að benda á allt, sem aflaga
fer. Og ef það væri svo gott, að það eitt nægði, væri það ekki
nerna kannske sanngjörn eða segjum réttlætanleg tilslökun á ef
úl vill ívið of ströngum grundvallarreglum. Nei, takk. Allar
áýrmætustu hugsjónir samvizkusams eiginmanns um að spara
1Jinan heimilisins og leika Kjösus út á við eru líka miskunnar-
foust bornar fyrir borð. Þetta er gamla sagan um að grafa sína
eigin gröf.
En nú máttu ekki misskilja mig, þegar ég segi, að ég þurfi
á móti mínum eigin vilja — alltaf að benda á brestinn, til
þess að það sé svo notað sem vopn gegn sjálfum mér og mínum
mngrónu lifsvenjum. Það er ekki nema sú hliðin, sem að mér
snýr. Heldurðu að það þurfi að vanta nema fjöður í hatt, til
að Nína kalli á mig, þar sem hún snýr sér á alla kanta fyrir
fmman spegilinn og segir: — Sjáðu, nei, það gengur ekki að
^afa þetta svona. Hvað finnst þér? Og hún sendir mér augna-
WHt, svo sem brot úr sekúndu, í gegn um spegilinn. Lengur
getur hún ekki haft augun af sjálfri sér. Ég stend vitanlega eins
°g glópur. Hvað mér finnst? Hvernig á ég að sjá, að hana vantar
fjöður í hattinn?
— Mér finnst þetta ágætt, hjartað mitt, segi ég.
— Hefurðu þá engan smekk? segir hún. Heldurðu að ég geti