Eimreiðin - 01.10.1953, Blaðsíða 33

EIMREIÐIN
ÞAÐ ÞYRFTI AÐ PRESSA BUXURNAR
269
grundvallarregla er alltaf grundvallarregla, önnur áminning
sk}ddi ekki koma yfir mínar varir, þótt það liðu tíu ár. Nú var
það hennar að gera sína skyldu af eigin hvötum.
Þú sérð núna, eins og ég sá löngu eftir á, að þetta var ram-
fölsk ályktun, það var þrákelkni hins drukknandi manns, að ná
1 síðasta hálmstráið. Strax fyrsta daginn, sem leið hjá henni í
sama sjálfkæra áhyggjuleysinu, hefði ég getað sagt mér sjálfur,
að hún ætti ekki þessa skylduhvöt til. Allir næstu dagar, þangað
iil bomban spryngi, væru ekki annað en heimskuleg tilraun
111111 til að minna hana á það, sem ég vildi ekki minna hana á.
Og bomban, vitanlega sprakk hún af mínum völdum. Það var
eudirinn og um leið uppgjöf baráttunnar. En ég hafði samt sem
aður rétt fyrir mér, því að það var sigur minn um leið. Hag-
nýt rökfræði er nú einu sinni ekki til og sízt, þar sem Nína
a 1 hlut. En nú skaltu vera laus við fleiri útúrdúra og fá þetta
allt í réttri tímaröð. Hver dagurinn leið af öðrum, ljómandi
Veður og brakandi þerrir upp á hvern einasta dag. Það var
eins og drottni sjálfum væri uppsigað við mig líka. Þvi að hver
getur haldið reiði sinni til lengdar í glaða sólskini? Nína hefur
heldur aldrei verið upprifnari, þar sem ég aftur á móti lá á
S1vaxandi reiði minni með miklum erfiðismunum. Það var liðin
vika, og buxurnar slógust um fótleggina á mér jafnilla press-
aðar og áður, en þó ekki nógu larfalegar til að vekja opinbert
hneyksli. Það sárnaði mér kannske einna mest. En svo var það
einn góðan veðurdag, eins og stendur í ævintýrinu, að forsjónin
aumkaðist yfir mig, sem sagt eftir rétta viku. Nína hefur nefni-
^ega óstjórnlega ástríðu, þar sem kjólar og kjólasnið eru annars
vegar, enda hefur hún oft verið talin ein af bezt klæddu dömum
1 bænum — vitanlega á minn kostnað. Og nú, þennan úrslita-
hag baráttu minnar, kemur hún til min, — ég var ekki fyrr
kominn inn úr dyrunum af skrifstofunni, — og þrýstir sér upp
að mér, þú veizt þessa ómótstæðilegu þrýstingu, sem nær yfir
flatarmál alla leið ofan frá brjósti og niður á hné, og segir eða
réttara sagt spyr, hvort mér þyki nokkuð verra, þótt hún fari
a kjólasýningu til frú Valgerðar í kvöld. Frú Valgerður var þá
aðaltízkudrottning bæjarins. Vitanlega hafði ég ekkert á móti
Pví. Þá gat ég hugsað málið í næði. Nina horfði svo rannsak-
andi í augu mér, fyrst í vinstra auga, svo í það hægra, eins og