Eimreiðin - 01.10.1953, Síða 32

268
ÞAÐ ÞYRFTI AÐ PRESSA RUXURNAR
EIMREIBIN
— Ég hef bara ekki tíma til þess sem stendur, ég þarf að
endurskoða dálítið, sem á að verða til á morgun. Þær geta líka
eins vel beðið þangað til í kvöld, að ég er háttaður.
Ég kunni hlutverk mitt alveg reiprennandi, ég kunni það
meira að segja of vel. Ég fann að ég þuldi þetta eins og utan-
bókarlestur viðvaninga á leiksviði. Nína leit lika á mig grun-
sömum augum. Var ég að eyðileggja þetta allt fyrir sjálfum
mér?
En ég sé núna, löngu eftir á, að ég gat ekki hafa valið setn-
ingarnar öllu betur. Ég snart nefnilega ekki einn, heldur tvo
viðkvæma strengi í tilveru hennar. Og það varð til að dreifa
athyglinni og slæva hana í kröfu sinni um buxurnar.
— Þú ætlar þó ekki að fara að vinna á kvöldin líka? Það
verður skemmtilegt fyrir mig.
Nei, nei, góða bezta, flýtti ég mér að segja. — Ég veit ekki
til að það verði nema í kvöld. Nína varð sýnu rórri og madti
út undan sér um leið og hún gekk til eldhúss:
— Minntu mig þá á þessar buxur þínar í kvöld.
Mér er óhætt að fullyrða, að aldrei hefur nokkur byrjandi i
leiklist varpað öndinni léttar í lok fyrsta þáttar en ég. En eg
var samt ekki kominn yfir annan talnadálkinn, þegar ég var
farinn að kvíða, að tjaldið drægist upp i annað sinn. Og það
var ekki að ástæðulausu. Það stríð, sem ég nú lagði út í, var
ójafn leikur. Það var leikur kattarins við músina. Og ég, í hlut-
verki músarinnar, var rétt að því kominn, að gefast upp, á von
og óvon. Þegar ég tala um stríð, þá er það ekki í venjulegn
merkingu þess orðs. Því að í raun og veru var þetta ekkert
strið eða réttara sagt, það var aðeins strið við sjálfan mig, við
ímyndaðan mótstöðumann, við ekki neitt. Og það var þetta
ekki neitt, sem ég óttaðist mest og var kötturinn í leiknum.
En eins og þú skilur, þá átti mótstöðumaðurinn vitanlega að
vera Nína. Hún bjó til óaðfinnanlegan mat á þessum tíma, fyrir
utan sósurnar, sem eru allt of þunnar, en það hefur hún ein-
hvern veginn fengið inn í sinn koll, að sé svo fínt. Og hún hefur
aldrei lagt oftar hendurnar um hálsinn á mér en einmitt þessa
kvalafullu viku. Ég var aftur á móti tilfinningalaus, slappur og
illa fyrirkallaðm- til bliðuatlota. Buxurnar liðu vitanlega aldrei
úr huga mínum. Ég var búinn að minna hana einu sinni á þeer,