Eimreiðin - 01.10.1953, Side 45

EIMREI8iN
HÚN AMMA MÍN
281
Jands um 1680. En kona hans, Ingibjörg, fluttist þá austur
1 Húsavík í Norður-Múlasýslu með börn þeirra. Ingibjörg
(Galdra-Imba) var Jónsdóttir, prests Gunnarssonar á Tjörn
1 Svarfaðardal. Séra Árni, maður hennar, var einnig ætt-
sður úr Eyjafirði, því að foreldrar hans voru Jón prestur
a Völlum í Svarfaðardal og kona hans, Þuríður Ólafsdóttir
Jónssonar, prests í Laufási. Frá Ingibjörgu Jónsdóttur er
omin hin fjölmenna Galdra-Imbuætt á Austurlandi, sem
Sera Einar Jónsson rekur í Ættum Austfirðinga og fjöldi
nulifandi Islendinga rekur ætt til. En þar sem þau eru, Þór-
^s Pálsdóttir og maður hennar, Jón Jónsson frá Firði í
Seyðisfirði, koma saman Galdra-Imbuætt og Sauðanesætt,
að Jón var í beinan karllegg kominn frá séra Ólafi Guð-
1Tu-indssyni í Sauðanesi. Guðmundur, faðir séra Ólafs í Sauða-
nesi> var bóndi í Sigluvík á Svalbarðsströnd í Eyjafirði.
■^annig mætist ætt afa míns og ömmu í Eyjafirði, og munu
föðurfrændur mínir aftur á öldum, bæði í karllegg og kven-
Iegg, hafa átt þar heima um langan aldur.
En um Galdra-Imbu og Þuríði dóttur hennar er til sú
Saga, að þeim hafi orðið sundurorða út af vinnumanni í
Húsavik, sem Þuríður heitaðist við. Sagði þá Ingibjörg við
öóttur sína: ,,Of mikið hef ég kennt þér, dóttir sæl,“ gekk
á sjávarhamra, þar sem vinnumaðurinn var fyrir neðan,
aÖ ná heim fé úr fjöru, en veður var vont og mikill snjór
a jörðu. Settist Ingibjörg niður þarna á hamrabrúninni, með
höfuð í höndum sér, og starði fram af fluginu. Kom þá
ferðamaður og bað Ingibjörgu að gefa sér að drekka, en
hún bað hann bíða. Spurði þá maðurinn með nokkrum þjósti,
hvort hún tímdi ekki að gefa sér að drekka. Spratt hún
há upp, gekk heim og sótti honum sýrudrykk. En á meðan
sPrakk fram snjóhengja í hömrunum, og fórst þar undir
Hnnumaðurinn.
Saga þessi er skráð í handriti um ætt ömmu minnar, eftir
sóra Einar á Hofi, sem til var heima í ungdæmi mínu, ef
eg rnan rétt, og er talið í Eimreið, árg. 1950, bls. 293, að
Sagan sé úr „Ættum“ Einars á Hofi, en sumir kynnu af
heim ummælum að álykta, að sagan sé í riti hans hinu mikla,
Sem varðveitt er í handriti í Landsbókasafninu. En svo er