Eimreiðin - 01.10.1953, Blaðsíða 36

272
ÞAÐ ÞYRFTI AÐ PRESSA BUXURNAR
EIMREIÐIN
eiginmaður. Sko, til þess voru refarnir skornir, að brjóta niður
Jeríkó-múra eigingirni og umhyggjuleysis. Þetta átti sem sagt
að kenna henni að hugsa um heimilisskyldur sínar af sjálfs-
dáðum.
Ég sá ekki nema eina leið. Ég var svo heppinn, að fulltrúinn
á skrifstofunni, Sigurpáll, já, ég get ekki gert að því, maðurinn
var skírður Sigurpáll, eyðir öllum sínum helgidögum og öðruni
frídögum í að veiða laxa og silunga á stöng. Nú bað ég hann
um að lofa mér að sjá þessar græjur almennilega, það gæti vel
verið að ég tæki upp á þessu líka. Hann rak náttúrlega upP
stór augu: — Hvað þá, nýgiftur maðurinn? Með stærstu ánægjn,
ef ég kærði mig um það. Svo eyddi ég kvöldinu við að athuga
allar mögulegar tegundir af flugum og fiðrildum og öðrum eftir-
líktum skorkvikindum sem tálbeitu fyrir blessaða laxana. Ég
sá, að ég myndi seint komast á það launastig, að ég sæi mer
fært að veiða laxa, ef þessa útbúnaðar þyrfti með. Aðalatriðið
var þó það, að ég þakkaði fyrir ánægjulegt kvöld klukkan hálf-
tólf og hélt heim á leið.
Það leit út fyrir, að Nína væri sofnuð. Hún lá næstum þvl
á grúfu og bærði ekki á sér. En það var þó ekki. Þegar ég var
kominn upp í rúmið og hafði slökkt ljósið, heyrði ég ofurlitla
stunu, síðan mjakaði hún sér yfir í handkrika minn. Hún hefur
víst verið búin að gráta töluvert. Hún sagði svo sem ekki mikið:
— Gunnar minn, elsku vinur minn, mér hefur liðið svo illa, —
og svo áfram í þessum dúr. Kvenfólkið er meyrt, skaltu vita,
eftir að maður hefur náð tökunum á því. Það var nú það.
Já, ég var nærri búinn að gleyma að segja þér frá því, að
þegar ég vaknaði um morguninn, lágu buxurnar pressaðar a
stólnum.