Eimreiðin - 01.10.1953, Blaðsíða 50

286
HÚN AMMA MÍN
eimreiðin
því á legg og gefa fæðu. Þetta töldu þær ekki eftir sér, amma
mín og mamma, og urðu þau æði mörg lömþin, sem upp
komust undir þeirra móðurlegu vernd og umhyggju. Þegar
svo fært var frá og lömbin rekin lengst inn á Austdal eða
út í Sauðfell, urðu þessir heimalningar eftir og fengu að
ganga í hlaðvarpann, þvert ofan í allar reglur, eins og þeir
væru hafnir yfir lög og rétt. Og þarna lifðu þeir góðu lífi
allt sumarið.
Mér var illa við þokuna, eftir að ég fór að sitja yfir kví-
ánum. Bæði gerði hún smalanum oft þann grikk að gleypa
fyrir honum ærnar í sína svörtu hít, svo að úr varð löng
og erfið leit að þeim, og svo umturnaðist öll náttúran í þok-
unni, fannst manni. Allt útsýni hvarf og huldist henni. Hólar,
steinar, holt og börð tóku á sig ferlegar myndir og urðu
að risum og tröllskessum. Huldufólkið vii’tist ekki eins vin-
veitt mönnunum og áður, og allt lífið fékk á sig annai’legan
svip.
En amma mín sagði, að ég mætti ekki hræðast þokuna,
þvi að þar væri ekkert að hi’æðast. Og um fram allt mætti
ég ekki segja neitt ljótt um þokuna, þó að hún yrði stundum
æði svöi’t. Því þokan er kóngsdóttir í álögum, sagði fólkið,
og ef um hana er illa talað og henni foi’mælt, losnar hún
ekki úr álögunum. En með því að blessa þokuna, styttist
álagatíminn, og ef til vill gæti þá svo farið einn fagran sumar-
morgun eftir þokudimma nótt, að undir heiðum sumarhimni
og sólvermdum lægi í glitrandi grasi ung og fögur kóngs-
dóttir, þar sem áður var hrollköld og hrímblaut jörð.
Eftir að amma var orðin ekkja og faðir minn var farinn
að búa á meiri hluta jarðai'innar, hélt hún áfram búskap
með sonum sínum, Friðriki og Jóni, en Jón er enn á lífi
á níræðis aldri. Svo hélzt á meðan hún lifði. I rauninni vai’
samvinnan þó alger milli fólksins á báðum bæjunum og gætti
þess lítt, að þar væri um tvíþýli að í’æða. Hver hjálpaði
öðrum eftir því sem þörf krafði og á stóð. Amma var alltaf
heilsuhraust, eða a. m. k. varð maður ekki annars var. Hún
kunni ekki að kvarta og hlífði sér aldrei. Ég man ekki eftii’
að hún lægi rúmföst nema síðasta sumarið, sem hún lifði-
Þá var hún oft þungt haldin, en vildi ekki að fólk væri að