Eimreiðin - 01.10.1953, Síða 26

262
ÞAÐ ÞYRFTI AÐ PRESSA BUXURNAR
eimreiðin
notað fjaðrarlausan hatt við þennan húning? Og næsta dag er
hún vitanlega komin með fjöður í hattinn.
Ég vildi nú sízt af öllu, að þú tækir þetta sem svo, að ég se
að skita út konuna mína, eða að mér væri hætt að þykja vænt
um hana. Ekkert væri fjær mér. Ég get trúað þér fyrir því, þ°
að það komi náttúrlega ekkert þessu máli við, ég veit að þu
ferð aldrei með það í blöðin, að enginn er stoltari en ég af að
láta sjá sig með konu sinni. Þar sem hún gengur, há og grönn,
við hlið mína, fer alltaf á réttu augnabliki yfir götu og brosir
til kunningjafólks okkar, sem við mætum — þ. e. a. s. þeirra,
sem eiga að fá bros, svo að ég þarf ekki að hugsa um það —»
þá verð ég gripinn þessari þægilegu öryggiskennd, sem gerir
mann bjartsýnni á lífið. Þegar manni finnst hann eiga himininn,
sem hann horfir á, og jörðina, sem hann gengur á, þá er maður
vel giftur.
En það er ekki það, sem um er að ræða, heldur hitt: Hvað a
maður að slaka mikið á sínum helgustu lífsreglum og skoðunum
á mannlífinu, þegar maður er ekki kominn lengra en í neðstu
tröppu metorðastigans innan síns verkahrings, til að bíða ekki
alvarlegt skipbrot á virðingu fyrir sjálfum sér? Ég þekkti einu
sinni mann, einmitt í þessum sömu kringumstæðum, sem átti
sér ekki viðreisnarvon, hvorki í augum sjálfs sín eða annarra-
Eina og síðasta úrræðið til að bjarga minningu sinni frá eilíf'
um dauða var vitanlega að ráða sjálfan sig af dögum og deyja
sem píslarvottur dapurra örlaga. En hann vantaði sjálfstraustið
til þess lika. Það er hástig eigin vanmáttar.
Ef þú skilur á annað borð nokkurt orð af því, sem ég segi,
þá taktu eftir því, að það eru hinar föstu skorður í lífinu, sem
gerir okkur það svo aðlaðandi og kært. Það skiptir minna máli,
hvort þessar skorður eru húsið, sem við búum í — hvort sem
það er nú tekið á leigu eða keypt í skuld —, fimm ára ganiall
flókahattur eða okkar eigin lífsreglur, sem eru árangur óbrigð-
ullar þekkingar og sárrar reynslu. Það segir sig sjálft, að ems
og við getum erft hús, eins getum við erft lífsreglur, en ég tala
nú fyrst og fremst út frá eigin brjósti. Hvar sem við erum stödd
á hnettinum og þótt við ættum því láni að fagna að sitja til
borðs með soldáni Tyrkja, þá geymum við öll þessi verðmæti i
hjörtum okkar og hlökkum til að hverfa til þeirra aftur.