Eimreiðin - 01.10.1953, Blaðsíða 35

EIMRKIÐIN
ÞAÐ ÞYRFTI AÐ PRESSA BUXURNAR
271
'— Ég sá svo fallegt kjólasnið, sagði hún sem sagt brosandi
Urn leið og hún rétti mér pakkann, svo leit hún nánar á mig,
bar sem ég stóð teinréttur eins og hermaður fyrir framan hana.
Svo hopaði hún lítið eitt aftur á bak.
— Jesús minn, almáttugur, hvað er að sjá buxurnar þínar,
Riaður.
hað er víst óþarfi að lýsa fyrir þér angistinni í svipnum. Nú
var augnablikið komið. Ég tók pakkann, stakk honum kæru-
'e)rsislega í vasa minn, beygði mig eilítið niður að henni, eins
°S eg væri að trúa henni fyrir hjartfólgnu leyndarmáli, og sagði
^Þeð öllum þeim hógværleik, sem ég hafði vald á í svipinn, en
eg efast ekki um að tónninn í orðum mínum hefur verið þrung-
1Un vikugömlum beiskleika, sem loksins fékk útrás:
— Já, þaS þyrfti að pressa buxurnar.
Ég beið ekki eftir svari, samkvæmt útreiknaðri áætlun minni,
eu reif með mér frakkann ofan af snaganum um leið og ég rauk
ut ur dyrunum og skellti í lás, því að eins og á stóð gat ég ekki
gengið frakkalaus til skrifstofunnar, eins og þú getur skilið.
Nei, þú hefur sjálfsagt aldrei reynt neitt þessu likt, og það
af þeirri einföldu ástæðu, að þú ert og verður piparsveinn allt
þitt lif. ]>að hefur líka sína kosti. En sjáðu nú til. Eitt var mér
þegar ljóst, þar sem ég sat við reiknivélina um daginn. Striðið
hafði náð hámarki sínu, sem var þó ekkert stríð, eins og ég
Sagði, fyrr en á þessu síðasta augnabliki um morguninn. En
ekki var allur vandinn leystur fyrir því. Já, hið vandasamasta
Var eflaust eftir: að fylgja sigrinum eftir og semja frið, reglu-
fega varanlegan frið, án þess að tapa því aftur, sem barizt var
f>TÍr, nefnilega hinum uppeldislegu áhrifum.
Ég lagði þetta allt niður fyrir mér með stærðfræðilegri ná-
kvaemni, já, stærðfræðin hefur oftar en einu sinni hjálpað mér
út úr ógöngum í vandasömu máli. Eitt mátti ég ekki fyrir nokk-
Urn mun gera, og það var að láta Nínu taka mig glóðvolgan
Ulu leið og ég kæmi inn úr dyrunum og reka mig með góðu
eða illu úr buxunum. Þá tók hún bara þráðinn upp, þar sem
eg sleppti honum um morguninn, og það gat maður víst tæp-
^ega kallað sigur minn. Nei, ég varð að koma svo seint heim,
að hún gæti ekki tekið buxurnar til viðgerðar þá á stundinni,
lafnvel þótt ég ætti það á hættu að fella á mig grun sem ótrúr