Eimreiðin - 01.10.1953, Page 61

Manstu það, Iðunn?
Hvort manstu þad, ISunn? Ég minnist þess enn,
því mér var þaS fróun ungum.
ViS gengum út í hiS glaSa vor,
viS glöddumst, hlóum og sungum.
ViS lásum blómstur um laut og hól,
viS leiddumst um skriSu og klungur.
Ég þorSi ekki aS hvísla: Þú ert mín.
— Þá var ég líka ungur.
Og því varS líf okkar tálvon tóm,
viS treystum hvort öSru ei betur.
Nú ertu á burtu, bliknaS lauf,
og bráSum er kominn vetur.
Sv. B.
Sólglit á hjaini.
Á hjarni einn, er útmánaðasól
á auðnir hvítar skín í björtum Ijóma,
en blæjan kalda ásýnd foldar fól,
og frækorn blunda öll í klakadróma,
ég hryggur geng — og hugsa um allt, sem dó
og horfið er og framar aldrei vaknar.
En er ei svo, að lífið leynist þó
í lágri mold — og vonum þess, er saknar?
Þórir Bergsson.