Eimreiðin - 01.10.1953, Blaðsíða 57

eimreiðin KALlGtJLA OG MUSTERIÐ í JERÚSALEM
293
1 koll, er þverskallast þyrðu við skipuninni, og það nú þegar. Hann,
sem hefði þegið svo mikið embætti af hendi keisarans, mætti ekki
setja sig upp á móti vilja hans í neinu. „En,“ sagði hann, „ég tel
þó ekki rétt að meta mitt eigið öryggi svo mikils, að ég vilji ekki
fórna því fyrir velferð ykkar, sem eruð svo margir, og berjist
svo drengilega fyrir lögmáli yðar. Þér hafið erft það eftir for-
feður yðar og viljið því allt í sölurnar leggja til þess að geyma
það óskaddað. Þá vil ég ekki heldur, — til þess hjálpi mér Guð
hinn hæsti —, fremja það grimmdarverk að beita keisarans valdi
musterinu til vansæmdar. Ég mun því senda til Kajusar og skýra
honum frá ályktunum yðar og mæla með bænarskrá yðar eftir
fremsta megni, til þess að þér þurfið ekki að líða fyrir yðar heið-
arlegu viðleitni. Megi Guð vera hjálp yðar, því að hans mætti
eru engin takmörk sett af mannlegu valdi. Megi hann gefa yður
lögmál yðar óskaddað og halda það í heiðri, svo að því verði
aldrei óvirðing sýnd, jafnvel ekki gegn yðar andmælum. En ef
Éajus reiðist og snýr hatri sínu gegn mér, þá vil ég heldur ganga
ut í þá hættu og þær raunir, er yfir mig geta gengið á sál eða
hkama, en sjá fjölda yðar farast fyrir svo drengilega framkomu.
Éarið því, hver og einn, til starfa ykkar og hefjið vinnu á ökr-
Uuum. Ég sendi nú til Rómaborgar og skal gera fyrir ykkur allt,
sem ég get, bæði ég sjálfur og með aðstoð vina minna.
VI.
Þegar Petróníus hafði mælt þessi orð og slitið samkomunni, bað
hann helztu menn Gyðinganna að sjá um, að akuryrkjan kæmist
* fug. tala vingjarnlega við fólkið, gera það rólegt og biðja alla
að vera vongóða um árangurinn. Gerðust því allir brátt glaðir og
reifir. Og nú sýndi Guð Petróníusi návist sína og það, að hann
v*ri með honum í áformi hans: Varla hafði hann lokið ræðu
s*nni til Gyðinganna, er Guð sendi yfir jörðina steypiregn, og
það gegn öllum ætlunum manna, því að himinn var heiður, og
engin merki skúra voru sjáanleg. Allt þetta ár hafði þurrkur verið
afskaplegur, og allir voru teknir að örvænta um nokkurt regn
fnamar, jafnvel þótt ský hyldu loftið. — En nú, þegar regnið
streymdi úr loftinu og það svo óvænt og undarlega, þótti Gyðing-
Ufn sem áform Petróníusar mundu öll að óskum ganga.
En Petróníus varð sem steini lostinn, er hann sá, að Guð lét
svo skýrt í ljós ást sína á Gyðingum og auglýsti návist sína svo
hcrlega, að jafnvel þeir, sem á móti voru, gáfust upp að mæla