Eimreiðin - 01.10.1953, Qupperneq 48

284
HfJN AMMA MÍN
eimreiðin
hjá Hermanníu, dóttur Björns á Selstöðum, en hún átti þá
heima á Þórarinsstaðaeyrum. Hermannía var bókelsk stúlka,
og var henni annt um bækur sinar, en ömmu voru þær vel-
komnar að láni. Þó setti Hermannía það skilyrði, að aðeins
eitt bindi í einu skyldi lánað, því skilað þegar að loknum
lestri og þá fengið það næsta. Þetta gekk prýðilega, og á
viku höfðum við amma mín lokið að lesa öll bindin. Var
þann tíma óslitið lifað í ævintýraheimum Þúsund og einnar
nætur, en í vikulokin voru öll bindin komin aftur í hendur
eigandans. Eftir það elskaði ég Hermanníu, af því að hún
átti Þúsund og eina nótt og hafði lofað mér að lesa þá dá-
samlegu bók. En Hermannía fór til Ameríku, og hef ég
aldrei neitt af henni frétt síðan.
Amma mín var ein þeirra kvenna, sem aldrei lét sér verk
úr hendi falla, jafnvel þótt hugur hennar fylgdi mér í stauti
mínu og bókagrúski. Sjálf las hún og sagði sögur, þó að
hún væri við handavinnu sína, og prjónarnir tifuðu títt og
ótt, eins og undirleikur ljúfra sagna um huldar vættir í hól-
um og klettum, útilegumenn á öræfum uppi eða vofur og
svipi, drauma og dísatöfra þá, sem fylla allan vorn mikla
íslenzka ævintýra- og þjóðsagnaheim lífi og litum. Amma
min lifði í þessum heimi og sótti til hans styrk í erfiði hvers-
dagslífsins og fábreytni. Hún kunni þá list, að falda fátækleg
híbýli sín glittjöldum ævintýrsins, svo að aldrei þreyttist ég
á að gista þær himinfögru hallir.
Amma gekk að erfiðisvinnu úti við á sumrum, þegar hún
kom því við frá húsmóðurstörfunum inni við. Hún vann að
heyskap, hirðingu og öðrum algengum útistörfum. Stundum
fékk ég að vera með henni við þessi störf. Man ég, að til
svarðarvinnslu fór ég með henni fram á svonefnd Börð og
þótti viðburður mikill. Svörðurinn var breiddur til þerris,
eftir að búið var að stinga hann upp úr gröfunum og aka
honum út á mela. En þegar hann var þurr orðinn, var hon-
um hlaðið í hrauka, sem síðan voru að haustinu sameinaðir
í eina svarðartóft og reft yfir með torfi. f tóftina var hann
síðan sóttur, eftir því sem þörf krafði að vetrinum, oftast
borinn á baki heim, og stundum fluttur á sleða, ef hjarn
var á og sleðafæri gott. Við amma mín áttum margar góðar