Eimreiðin - 01.10.1954, Qupperneq 47

eimreiðin FÓRNIN 279
óþrif. Þvílík takmarkalaus ósvífni, að þykjast vera að ráðleggja
öðrum, hvað eigi að gera og hvernig. Ja, svei!“
Sem snöggvast leit út fyrir, að Pritam Singh mundi kasta sér
yfir Trian og herða að feitum hálsi hans í sínum löngu greipum,
en brátt hætti hann að kreppa hnefana og sagði á sinni lýtalausu
ensku: „Ég hygg, að bezt sé nú að leggja af stað, ef við eigum
að ná til Dak-þorpsins fyrir myrkur.“
Frú Jordan horfði af einum á annan, svo sem hún vildi sætta
þá. Svo sagði hún með eftirvæntingu á sauðarlegu andlitinu:
.,Gætuð þér ekki sagt okkur eitthvað fróðlegt um þetta kastala-
vígi hérna, Pritam?“
Pritam leit á hana og brosti: „Þetta er bara gamalt og úr sér
gengið vígi,“ sagði hann, „en þorpin hérna umhverfis eru harla
girnileg til fróðleiks, því að þar voru þeir vanir að fórna regn-
guðnum mönnum, þegar þurrkar höfðu staðið lengi. Nú er þetta
auðvitað bannað með lögum, en margir þessara þorpsbúa eru enn
sannfærðir um, að hungursneyð, sem nú geisar, hefði aldrei
komið, ef þeir hefðu fórnað nógu snemma.“
Frú Jordan rak upp undrunar og hræðsluóp:
„Þér eigið þó ekki við, að þeir hafi fórnað lifandi mönnum?“
„Hvernig gátu þeir fengið annað eins af sér?“ sagði Helena í
lágum hljóðum.
Pritam Singh yppti öxlum um leið og hann settist við stýrið:
„Það fer nú eftir því, hvernig á er litið, — hér var um eitt
mannslíf að ræða til þess að bjarga hundruðum annarra manns-
lífa. Hér hjá okkur er það talin villimennska að senda menn til
að drepa fólk í öðrum löndum, sem við eigum ekkert sökótt við.
Auk þess er nú langt síðan þessar mannfórnir tíðkuðust.“
„Þú ætlar þó ekki að leggja að jöfnu þessar villimannlegu helgi-
athafnir fákunnandi kynþáttar og skipulagða sókn og vörn nútíma-
hernaðar ?“ sagði Trian með þjósti.
„Þá er bezt að halda áfram,“ tautaði Pritam Singh, en lét sem
hann heyrði ekki það, sem Trian sagði. Bifreiðin skreið mjúklega
af stað. Hún er dásamleg, hugsaði hann. Aldrei fæ ég aftur tæki-
færi til að aka svo fullkomnu farartæki. Hann einbeitti huganum
að veginum framundan og var þungur á brún. Hvað skyldi annars
þessi fitukeppur setja í blaðið sitt um land mitt og þjóð?
Landið umhverfis var með öllu gróðurlaust. Hér og þar stóðu
visin tré og teygðu berar og blaðlausar greinarnar upp í blátt
himinhvolfið. Á víð og dreif gat að líta kofaþyrpingar. Þar var