Eimreiðin - 01.10.1954, Síða 51

eimreiðin FÓRNIN 283
Aftur varð steinhljóð. En yfir kofunum sveimuðu gammar í stór-
um hringum, sem þrengdust æ meir og meir.
Heima á kránni í þorpinu Dak leið dagurinn hægt og silalega.
Trian kom ekki til hádegisverðar, en engum datt í hug að óttast
um hann. Það var ekki fyrr en tók að heyrast í trumbunum utan
af sléttunni, að fólkið fór að gruna margt.
Um heitt og þurrt loftið bárust dimmir tónarnir frá trumbu-
slættinum, fyrst veikir, síðan með villimannlegri áfergju, unz allt
loftið fylltist af fagnandi þrumuhljóði, blönduðu undarlegum söng
margra og sterkra karlmannaradda. Fóikinu rann kalt vatn milli
skinns og hörunds, þar sem það sat innilokað í kránni og hlustaði
á þessa válegu tónlist.
Þegar það loksins herti upp hugann og lagði af stað til að leita
að Trian, virtist trumbuslátturinn alls staðar. Framundan, að
baki og allt umhverfis dunaði þessi dimma, ofsafengna hljóm-
kviða, en enginn hafði séð Trian. Spurningum fólksins var svarað
með tómlátri þögn. Menn hristu höfuðin og hurfu aftur til heim-
kynna sinna.
Leitarmennirnir fundu lík hans umkringt af gömmum. Það var
varla þekkjanlegt lengur. Þeir vöfðu um það hvítum dúki og
báru það inn í flutningsvagninn. Frú Jordan staulaðist snöktandi
inn í fólksbifreiðina. Helena var náföl á svip og horfði á Pritam
Singh. Svo virtist sem hún ætlaði að spyrja hann einhvers, en
orðin dóu á vörum hennar. Hann gekk kyrrlátlega frá farangr-
inum og undirbjó allt fyrir ferðina til baka. Um leið og hann ók
úr hlaði, dundi regnið á rúðum bílsins. Stórir, volgir dropar urðu
að streymandi flóði, sem svall um síður hans og þak með þrum-
andi nið.
Þau þrjú, sem í bílnum voru, litu hvert á annað, án þess að
segja orð. En í gegnum regngnýinn heyrðist enn trumbusláttur-
inn, máttugur, fagnandi, sigri hrósandi og eins og hann kæmi úr
sjálfum iðrum jarðarinnar, sem nú svalg regnið, er færði henni
frjósemi og börnum hennar líf.
Sv. S. þýddi.
[Með alþjóða-einkarétti. —• öll réttindi áskilin].