Eimreiðin - 01.10.1954, Síða 81

eimreiðin
RITSJÁ
313
sem sparnaðurimi er aukinn. Að visu
er mikil þörf fjár til framkvæmda
hér á landi og næg ónotuð tækifæri
til framfara. Það borgar sig samt eklci
að kaupa auknar framkvæmdir því
verði, að afkomu þjóðarbúsins sé
stefnt í hættu.“
Þá koma kaflarnir: Utanrikisvið-
skipti 1953, Fréttaþættir og Töflur.
Er í þessum köflum mikill fróðleik-
ur um flest eða allt, sem við kemur
afkomu þjóðarinnar á árinu 1953 og
fyrra hluta ársins 1954, aðgengilega
sett fram og skilmerkilega. Er
óhemjumiklum fróðleik komið fyrir
í stuttu máli, og flest verður þar
fundið um verzlun, atvinnu og pen-
ingamál, sem almenning varðar.
Þetta tímarit verður vafalaust vel
þegið af mörgum — og raunar öll-
um. sem láta sig ,.landsins gagn og
nauðsynjar" nokkru varða. Hinum
unga, ötula og gáfaða ritstjóra er til
alls góðs treystandi.
Þor síeinn Jónsson.
NJÁLS SAGA.
Svo er um sögu Brennu-Njáls i
hugum fulltíða íslendinga, að hún
beri af flestum eða öllum Islendinga-
sögum sem gull af eiri, og kemur þar
til tvennt: sagan sjálf og þau hin
sterku áhrif, sem hún hefur á menn,
er hana lesa, ungir og næmgeðja, i
fyrsta sinn —, og svo hið mikla dá-
læti, sem kynslóð sú, sem vér, er nú
erum fulltíða, ólumst upp með, hafði
á sögunni, en það dálæti nálgaðist hjá
sumum tilbeiðslu og vakti þé hug-
mynd hjá oss strax í bernsku, að þar
mundi um stórfenglegt verk að ræða,
þar sem sagan var. Söguna lásu menn
upp aftur og aftur, og man ég einn
gamlan mann á æskuheimili mínu,
sem þuldi upp úr henni utanbókar
langa kafla, orði til orðs — og komst
á meðan á þvi stóð allur á loft, svo
sem yrði hann frá sér numinn, en
stundum var sem á hann rynni her-
serksgangur, Jiegar frásögnin var
mergjuð og menguð bardögum og
blóði. Er ekki um að efast, að i sög-
una sóttu menn kjark og karl-
mennsku, speki og mannvit mikið,
dulmagnaða örlagatrú á lífsins flóknu
vegum og vegleysum — og efldust í
anda og skapgerð við lestur hennar.
Og mætti svo enn verða vorri ungu
kynslóð, sem nú fær upp í hendurn-
ar hina nýútkomnu útgáfu sögunnar,
þá vönduðustu, sem enn hefur á prent
komið, en það er Brennu-Njáls saga
(Rvík 1954) í útgáfu Einars Öl.
Sveinssonar, prófessors, XII. bindi ís-
lenzkra fomrita í safni því, sem Hið
íslenzka fornritafélag er að láta hægt,
en örugglega á þrykk út ganga, síðan
árið 1933.
Fyrirkomulag útgáfu þessarar af
Njálu er með sama hætti og áður í
safninu. Bókin hefst á löngum for-
mála eftir Einar Öl. Sveinsson, rúm-
ar 140 bls., svo að hér er um að ræða
ritgerð mikla og girnilega til fróð-
leiks lesendum, i 12 köflum, sá fyrsti
um söguhetjuna Njál og annar um
Gunnar að Fllíðarenda. Þriðji kafl-
inn fjallar um þá spurningu, hvort
söguritarinn hafi haft nokkrar ritað-
ar heimildir við að styðjast um at-
burði sögunnar og sá fjórði um tíma-
tal atburðanna í henni. Þá er fimmti
kaflinn um samanburð á Njálu og
öðrum sögum og sá sjötti um aldur
Njálu. Sjöundi, áttundi og níundi
kaflinn fjalla um staðfræði sögunnar,
leitina að höfundi hennar og um
samtímann, er sagan verður til og er
skráð. Tíundi kaflinn er um list sög-
unnar og ellefti kaflinn um lifsskoð-