Eimreiðin - 01.07.1956, Síða 38

190
EIMREIÐIN
aftur. „Hvað ætli ég verði lengi að venja mig á að tala aftur,
ef ég slepp úr þessari prísund?“ hugsaði ég með mér. En
svo kom yfir mig bylgja af sorg og allsleysi. Hvern fjandann
var ég að flækjast þetta upp í fjöll og svartar óbyggðir? Aldrei
hafði ég verið hrifinn af snjó og grjóti. Svei því!
Loks var komið í áfangastað, og fólk fór út úr strætisvagn-
inum gamla, sem hafði dugað langt fram yfir allar vonir-
Þar var fólk fyrir, — í sæluhúsum og í tjöldum, en veðrið var
dásamlegt og sama hvar maður lá í svefnpoka, inni eða útx.
Hlýtt og lygnt veður, eins og það getur bezt orðið, og þá er
mikið sagt. Bezta veður á íslandi er gott, svo gott, að því verð-
ur ekki með orðum lýst.
Ég tók poka rninn og mal, fór dálítið afsíðis og fékk mér
bita. Rökkur var að færast yfir, og þrátt fyrir ævilanga andúð
á öræfum lands míns, þvert ofan í alla rómantík og hrika-
fegurð þessa hrjósturlands, gat ég ekki annað en hrifizt af
fegurð þessa kvölds — kyrrð og mikilleika fjallanna.
Það dimmdi óðum. Tunglið var ekki komið upp, roði sól-
ar smádofnaði á fannbreiðum jöklanna. Nú var einnig að
koma sólarlag þar uppi.
Rétt um miðnætti, þegar dimmt var orðið, reis ég á fæt-
ur og rölti frá sæluhúsinu og tjöldunum. Ég heyrði í fjarska
árnið og stefndi þangað. Ef til vill var þar foss, langt í burtu.
Brátt varð kyrrðin alger, nema þessar fáu, rólegu raddir náttúr-
unnar.
Mér vár merkilega rótt í skapi. Harmur minn og hugar-
trylling fjarlægðist, og ég var altekinn af þægilegri þreytu.
Það bjannaði af tungli yfir jöklinum.
í sama bili kom einhver á móti mér í myrkrinu. Hár og
grannur, staðnæmdist beint frammi fyrir mér — það var hún.
Hún hélt á gráu peysunni á handleggnum, var nú í hvítri
peysu — ermalausri. Umsvifalaust lét hún gráu peysuna falla
til jarðar, — fyrsta rönd mánans kom upp yfir jökulinn, og
kalt, mjúkt skin hans féll á fölt andlit stúlkunnar. Svo vafði
hún handleggjunum um háls mér og þrýsti sér upp að mér,
öllum líkama sínum, grönnum og mjúkum.
Og allur minn tregi, öll mín sjúklega sorg og þrá eins og
leystist upp og sameinaðist þeiiri hjartasorg og söknuði eða