Eimreiðin - 01.05.1962, Side 43

EIMREIÐIN
131
|st hafa glæskekið margar stangir.
hernsku hafði ég etið ljúffengt
eig úr mel, og minnti bragðið á
ygg- Ég braut strá milli fingr-
Unna og fann hina þægilegu og
eir>kennandi lykt melsins. Mér til
■ ftdis grilhi ég fjörumark staðarins
* Vestan: bil milli tveggja eyja í
jj.arska „á stærð við fuglsbringu."
Ja mátti, hvar íjara staðarins
e,1daði, með því að lialda til aust-
s> unz unnt var að greina bil
Ilulli tveggja eyja í fjarska svo
tort, að „teyma mætti klyfjahest
^guutn það.“ — Síðan gamnaði ég
,Iler við að hlaða upp hálfhrunda
sem ég hafði hlaðið í hjá-
SetUnni. Það gladdi mig, að beit-
‘‘’húsin voru enn á sömu stöðum,
°g skjólgarður fyrir útigangshross
Hóð enn þá í mýrinni. Framfarir
j Jdfð feðra minna voru býsna
n*gar, en liins vegar var hún því
^ír svo ósnortin sem þjóðgarður.
S skenimti mér því konunglega
'tð niinningarnar.
☆ ☆ ☆
hað leið á kvöldið og engjafólk-
1 hom heim, töturbúið, leirugt, en
nraUstlegt. Bóndi reiddi brotin
atúboð og þusaði mjög yfir þeim.
d-dkurnar voru fallegar, þær
e*du á skúfum af reyrgresi — og
jújaðarjurt, sem þær sögðu, að
efði villzt út á mýrina. — Ég hafði
jjaldað á tjarnarbakka í túninu,
°udi vildi fyrir hvern mun að ég
Haí£i í stofunni, en ég afþakkaði
t)að> kvaðst heldur vilja sofa í tjaldi
llt þess að heyra betur æðaslög
sumarnæturinnar. Bóndi hló að
heimsku minni. „Svo að þú tekur
heldur keldurassana hérna í túninu
fram yfir stofuna. Verði þér að
góðu, ef þú vilt láta fara verr um
þig en hund.“
Ég þurfti margs að spyrja úr
átthögunum og gekk því seint til
náða. Það var að létta til. Tungl
var fullt, en óð í skýjum. Ég sofnaði
við þyt í sefi, fyrstu bernskuminn-
ingu mína.
☆ ☆ ☆
Um nóttina vaknaði ég við, að
mér þótti vera kallað:
„Stardal, hjálpaðu okkur.“
Störin kvað, tjaldið blakti, svefn-
inn sigraði. Aftur var kallað og
nokkru hærra:
„Komdu, og hjálpaðu okkur.“
Ég var lúinn og sársyfjaður, en
reif mig upp. Á tjaldinu sá ég
skugga af tveim mönnum.
Er þetta áríðandi? hugsaði ég.
Skuggarnir kinkuðu kolli.
Óumflýjanlegt? hugsaði ég
Enn kinkuðu þeir kolli.
Ég klæddist og gekk út. Hrafnar
voru á flögri, skuggar vængja
þeirra svifu yfir leiðunum. Ég sá
mennina óljóst hjá forskyggninu
við kirkjuna. Þeir bentu mér að
koma. Ég gekk til þeirra. Áður en
mig varði, voru þeir komnir inn í
kirkjuna. Ég reyndi að opna
kirkjuhurðina jafnhljóðlega og
þeir, en tókst ekki, það ískraði í
ryðguðum lömunum og brakaði í
viðnum. Mennirnir höfðu stað-
næmzt á gólfinu sinn hvorum meg-
in við kistuna og bentu mér að