Eimreiðin - 01.05.1962, Síða 47

EIMREIÐIN
135
/^lin hnitar liringa, við sjáum ís-
Jaka á víð og dreif og gáraðan
Vatnsflöt, rétta vindátt til lending-
ltr- Svo svifur vélin niður á niilli
Jrattra fjalla, og smeygir sér undir
P°kubakkann. Fjörðurinn er ör-
’í'jór, nærfellt 40 kílómetra langur.
•k báða vegu brattar hlíðar, gil og
'lungur. Brátt sjáum við fyrstu
^uðnautin, einstök dýr og smá-
lf)Pa, sem fælast við dyn vélarinn-
ar- Alls staðar eru lækir og fossar,
§rasnefjar í gilbotninum, innst í
lrðinum glittir í stórfljót, ár og
.$ki, vaðla og vötn. Veiðimennirn-
jrnir brosa breitt, þarna virðist
Peirra Gósenland. Allt gengur að
? , Um, við lendum og rennum flug-
Jatinum upp í fjöru mjúklega. Fé-
jagarnir taka upp vöðlur og bera
arangur á land. Þvílík býsn, rétt
^ns og við ætlum að dvelja liarna
íram ú haust.
Skammt frá er sæmilegur tjald-
staður, vatnsból og blómabreiður,
^yrarrós, tófugras og fjöldi annarra
ku
fle:
h
nningja að heiman, en j>ó em
star jurtirnar afbrigðilegar. —
arna í fjarðarbotninum liggur
l)0kan í miðjum hlíðum hinna
staírri fjalla, en umhverfis tjald-
^tæðin eru lægri fjöll þokulaus.
a-’sahópur svífur yfir, býður okk-
llr velkomna á Grænlands grund.
kfndir barði, rétt við tjald mitt,
eru sauðnautaspor, rauðbrystingur
'appar innan urn föggurnar, hann
jlrðist forvitinn, og heillaður af
. lnum litríka farangri, heggur nef-
lr*u í myndavélina og veltir vöng-
Urn.
tnnþá er dagur ekki að kvöldi
°minn, við skiptum liði, til að
kanna umhveríið og athuga veiði-
horfur. Um kvöldið átti að halda
afmælisveizlu og fagna landgöng-
unni, því ekki greinir sagan um
veiðiferðir íslendinga til Sauð-
nautalandsins.
Ekki hafði ég gengið langt frá
tjöldunum er steinafræðin hafði
tekið hug minn allan, í árgili fann
ég ótal marmaraafbrigði, 7 granit-
tegundir, kvartz, bergkristal og
ametyst; í öðru zink og koparæðar.
Harka forngrýtisins var mikil, skall-
inn á gamla hamrinum mínum
kjagaðist. Ég varð beinlínis berg-
numinn, þarna mátti lesa sögu
þriggja jarðtímabila á litlu svæði.
A fjöllunum var kyrrð og friður,
góð skilyrði til að kanna brunna
lífsins og endurnýja lífsorkuna. Ég
Jjekkti aftur töfralandið, sem ég
hafði svo oft heimsótt í draumi.
Eskimóar Vesturstrandar þekkja
jætta eyðiland, því að töframenn
Jjeirra fara þangað hamförum, kalla
það land vættanna. Mestur þeirra
er Kivioq, óvætturinn, sem getur
birzt hvarvetna. Kivioq er ak, ak,
ak eða stærri en stór, hann gengur
jafnt sjó sem land, klofar yfir fjöll-
in og jökulsprungur. Kjaftur hans
þenst út endalaust, svo hann getur
hæglega gleypt náhveli, ísbirni,
sauðnaut, menn og hunda, já, heil
sleðaeyki! Þegar Kivioq er hungr-
aður bryður hann ís og snjó. Hver
maður er heyrir hann hlæja, ærist
og hleypur á fjöll.
Ég settist á gnýpu og horfði yfir
land Kivioqs — brotlínur íss og
fjalla — Jsað hefur sligast undir
heljarfargi jöklanna, svo að rand-
fjöllin hófust hátt úr sæ. Víða hafa