Eimreiðin - 01.05.1962, Qupperneq 50

138
EIMREIÐIN
unum. Litur dýrsins fer vel við
landslagið, gulbrúnn með fínlegum
vindhárum. Hausinn kubbslegur
eins og á moskusrottu, enda sarni
ættleggurinn, hreyfingarnar snögg-
ar og liðlegar.
Svo gaf móðirin merki, jafnskjótt
birtist allur skarinn og einnig íbú-
ar annarra grenja, var nú sötrað
vatn úr læknum og tekið til við
berin. Eitt dýranna kom brátt auga
á mig, gaf rnerki, og jafnskjótt voru
þau horfin. Annars er skemmtilegt
að horfa á leiki ungviðsins, sem
fara frarn undir umsjá kennara,
sem gefur merki með blístri og
livæsi, þar má sjá hringleiki, hopp-
dans og ýmsa fimleika.
Læminginn liefur feikna mikla
viðkomu, þegar beitarlönd þrjóta,
fer hersingin á stjá, heldur beint af
augum, en forustudýr er í farar-
broddi, lijörðin fylgir hvað sem á
dynur, yfir urðir og grjót, jafnvel
háa fjallgarða og vatnsföll. Þótt fyr-
ir verði firðir eða útsær, þá leggur
öll hersingin ótrauð til sunds,
bregður hvorki við sár né bana!
Dýrið er dæmigerð staðfesta. Ef
eitthvert þeirra, sem í hópgöng-
unni er, verður fyrir hindrun, þá
j'eynir það að komast yfir hana, eða
grafa sig undir sem fljótast, aldrei
er farið til hliðar. Ef þetta tekst
ekki er reynt að hoppa yfir tálm-
unina, mistakist það þá er allt
þrautreynt á ný. Síðan leggst dýrið
fram á lappirnar og titrar í ofvæni,
rekur upp hvelt blístur, og fellur
samstundis dautt niður.
Flestar læmingjaholur á svæði
þessu voru yfirgefnar, benti það til
þess að stofninn væri á lágmarki.
fan
Grænlendingar telja að sainan
þurrð læmingjans og rjúpunnar-
Á heimleiðinni fann ég bem*
grind af heljarmiklum sauðnau^
tarfi, var annað hornið brotið 1
hauskúpunni, og krúnan
klofio-
Það benti til að hann liefði fa
í einvígi, en slíkum bardögunr
ur jafnan á einn veg. Sá nra ‘
minni flýr eða fellur. Um íengú1"
an eru bardagarnir heiftarlegast"j
einvígisvöllurinn er venjulega ^
metra langur, og merki gefið
af
hverja lotu. Fjöllin bergmála
skellum hornanna og dýrin rymj
við átökin, stroka stendur úr 1
. "Rai
um og blóð vætlar úr munni- ‘
daginn getur staðið lengi
áföngum, milli lotanna fá dýn"
tuggu, geta þá staðið hlið við 11
sem beztu bræður. Kýrnar hnlS
á orustugnýinn, samanþjappa®al
hnapp með ungdýrin milli sin- ^
Beinagrind gamalla tarfa ^
furðulega sterkleg, minnir jafn.'x
á grindur fornaldadýra, hryggj3 1
irnir um herðakampinn naerrt
vaxnir, þeir hæstu um 40 sm- ^
Einn félaga minna fann
sauðnauta beinagrindur upp1
fjalli, þær vóru af ungu kver
og vetrungi. Sennilega hefur n
saga gerst þar, tarfurinn fallið> e
dýrið villst frá hjörðinni. Áðe1^
hvítnuð bein vóru hér til frása§
á há°
endýrI
ar.
Hver dagur var sem hátíð, 11 1
urinn í æðra veldi. Á kvöldm
setið við eldinn, og matrei *
mennirnir báru fram hina frtm
ustu rétti, við nutum kyrðarirm ^
töfrar norðurhjarans birtust iS1 ^
nýju ljósi. Helzt hefði ég hosi