Eimreiðin - 01.05.1962, Síða 53

EIMREIÐIN
141
a Þykkt. Skaflar vóru í giljum, og
'J^rníannir á fjallabrúnum.
^rummi kom nú á vettvang, og
s;tgði: „Goggún-goggún“ og skelti
1 8óm, en það þýðir, mat-mat, góð-
311 niat! Ég fleygði til hans bleikju-
Slllu ti, hann horfði á fiskinn, skók
Sl§ allan og helti yfir mig óbóta
sköininum. Leit ekki við gjöfinni,
Sr,erti ekki fiskinn. Þetta sáu máf-
arilir, hlömmuðu sér niður í grjót-
jð 0g rifu í sig silunginn. Krummi
et sem hann sæi ekki svona lítil-
Jorlega fugla, brýndi gogginn á
steini og flaug í burtu.
Éleikjan var skemmtileg á færi,
^ýrunnin og spikfeit, 3 til 6 pund
þyngd. Sökum þess að mergð var
iiski og hann styggðist skjótt, þá
f Urfti oft að færa sig, en hvarvetna
'ar bleikjan gráðug í flugu og smá
r*guspæni. Að lokum þótti mér
naig byrðin, settist á stein og fékk
nier matarbita. Tóa kallaði á yrðl-
lnga sina upp í hlíðinni andspænis,
eg svaraði henni, og hún ansaði óð-
ar- I veiðisjónauka mínum sá ég
j^tl og 5—6 yrlinga bak við hana,
i etta var fallegur pólarrefur, hvít,
gjenlægja, næstum farin úr hárum.
^ialaust hafði refurinn heyrt sam-
r^ðurnar, hann kallaði nú á maka
Sllln, er lagði strax af stað með
- ^ungana í strollu á eftir sér.
^ Ísá hafði ég heilsað upp á nokkra
\U.3 ^nisins- °g hélt lieimleiðis.
ía U^u^run’ rett fyrir °fan tjöldin
nn ég rytju af ungu sauðnauti,
° Var órotið, rotnunargerlar eru
j á þessurn slóðum. Var ég að
ugsa um að afla sauðnautaullar er
k
höfðu rifið af hræinu. Þá kom
rnniini askvaðandi, var óðamála af
vonsku. „Mitt-mitt“, sagði liann.
Kollsteypti sér og gargaði: „Kjöt,
kjöt, mikið kjöt“. Skildi ég þá, að
sá gamli hafði nokkuð fyrir sér er
hann hæddi mig fyrir nízku niður
við ána.
Beinagrind af gömlum tarfi
hafði ég séð við árósinn fyrr um
daginn, það leit út fyrir að hér
væri beitiland sauðnautafjölskyldu.
Er ég kom til tjaldanna, var
framreidd allsherjar máltíð, er stóð
fram á lágnætti, þá var enn slétti-
logn, en tindarnir sveipaðir hrím-
þoku, töfrar dalsins vóru miklir,
leiðangursmenn í angurværu skapi,
af því að þurfa að yfirgefa þennan
ódáinsakur, er skartaði nú sínum
fegursta skrúða.
Áætlanir vóru gerðar, og hug-
myndir blossuðu upp, allir lijart-
anlega sammála. Við höfðum hitt
á óskastundina, og steinarnir á eyr-
inni vóru óskasteinarnir. Ég virti
fyrir mér andlit félaganna, þau
ljómuðu af hamingju og innilegri
ró, sem samrýmdist vel umhverf-
inu. Svo vóru ræður haldnar af hóg-
værð ,og sungið með tregabland-
inni öræfastemmingu, allir djúpt
snortnir, engan langaði til að sofa.
Næsta morgun vórum við
snennna á fótum, ég fór upp á brún
til að kveðja dýrin mín, sum svör-
uðu, örn hnitaði hringa hátt í
lofti, og hvítfálki steypti sér af
brún og athugaði vandlega kynja-
fuglinn, flugvélina okkar. Svo fór
ég til veiða, neðar með ánni þar
var bleikjan vænni, og gráðug á.
spón. Loftköstin sem hún tók á
færinu vóru stórkostleg. Eitt sinn
er ég hafði sem mest að vinna við