Eimreiðin - 01.05.1962, Síða 71

EIMREIÐIN
159
^cgisverð, það var gert til þess að
Vlð hefðum betri lyst á Sabbats-
’Hiðdegisverðinum. En kona tré-
Srr>iðsins skammtaði mér alltal'
nilnni miðdegismat en honum.
^ver fyrir sig, fékk vænt fallegt
liskstykki, en ég fékk sporðinn,
^einin voru oft nærri búin að kæfa
nilg- Súpan var vatnsborin, og
kjötskammturinn minn var lærið
‘ö hænunni með sinatægjum. Og
það var ekki aðeins það, að ég gat
ekki tuggið það, heldur líka hitt,
'f hefði ég rennt því niður, þá
tefði rninni mitt sljófgast, eftir
P'i sent Fræðin okkar kenna. Ég
ekk ekki einu sinni nóg af kök-
l'nni. Eins var með öll sætindi, á
Peinr fékk ég aldrei að bragða. Svo
eg varð að fara sársvangur í fletið.
Það var vetur og bitur kuldi í
reysinu mínu, og mýsnar voru
'ræðileg plága. Ég lá í hefilspóna-
lrngunni með druslu ofan á mér
j'g brann af reiði. Það sem mig
angaði til, var að ná mér niðri á
lQnum Lippe bróður mínum. Mér
tatt Havele líka í hug. Þú gætir
'náski búist við, að mágkona jrín
'^ri þér betri en bróðir þinn. En
ðn hafði aðeins tíma til að hugsa
Urn sjálfa sig og litlu dúkkurnar
^nar. Ef þú hefðir séð, hvernig
‘lv’ele klæddi sig, þá hefði |>ér
e^ki dottið annað í hug, en hún
Na;ri hefðarkona.
I _á sjaldan liún fór í samkundu-
^nsið til þess að vera við giftingu,
ar hún hatt með fjöðrum. Hvar
SeiT1 ég kom, þá heyrði ég talað
1,111 hvar Lippe hefði keypt þetta
Jg hvar Havele hefði keypt hitt,
Jreirra aðal iðja virtist vera að
dekra við sjálf sig. Fyrst fékk liún
sér kápu úr skunkskinnum, og litlu
seinna aðra úr refaskinnum. Hún
gekk um til að sýna sig, klædd
pelli og jaurpura, meðan ég lá í
fleti mínu eins og hundur, Jajáð-
ur af hungri. Ég bölvaði þeim
báðum. Ég bað til Guðs, að hann
sendi Jneim allar upphugsanlegar
plágur. Og að lokum kom sveín-
inn til mín, liægt og hægt.
En þegar ég vaknaði aftur, var
nóttin hálfnuð, og ég fann að ég
varð að hefna mín. Það var eins og
einhver djöfull hefði tekið liand-
fylli í hárið á mér og öskrað:
„Leibus nú er tími til liefnda!“
Ég stóð á fætur, og í myrkrinu
Jjreiíaði ég fyrir mér eftir poka,
og fyllti hann með hefilspónum.
Svona hlutir eru fyrirboðnir á
Sabbatsdegi, en ég hafði gleymt
trúarbrögðum mínum. Áreiðan-
lega hefi ég verið haldinn af ill-
um anda. Ég klæddi mig hægt og
rólega, tók pokann með hefil-
spónunum, tvo tinnusteina og
kveik, og læddist út. Ég ætlaði að
kveikja í húsinu hans bróður míns,
myllunni, kornbúrinu, öllu.
Það var Jrreifandi myrkur úti, og
ég átti langa leið að fara. Ég hélt
mig fyrir utan borgina, og lagði
leið mína þvert yfir mýrlent beitar-
land, akra og engi. Mér var vel
ljóst, að ég myndi missa allt, bæði
þennan heim og þann næsta líka.
Og mér varð jafnvel hugsað til
hennar móður minnar þar sem hún
lá í gröf sinni, hvað myndi hún
segja? En þegar æðið hefur gripið