Eimreiðin - 01.05.1962, Síða 72

160
EIMREIÐIN
mann, þá getur maður ekki numið
staðar, Mér datt ekki einu sinni í
hug, að sú hætta gæti vofað yfir
mér að mæta einhverjum, sem ég
þekkti. Ég var alls ekki ég sjálfur.
Ég gekk og gekk, vindurinn blés
og kuldinn skar mig inn í merg og
bein. Ég sökk upp fyrir hné í snjó-
inn og klifraði upp úr einum skurð-
inum aðeins til þess að falla ofan
í annan. Þegar ég fór fram hjá
þorpinu, sem kennt er við „fur-
urnar“, réðust að mér hundar. Þú
veizt hvernig það er, þegar einn
hundur byrjar, þá taka allir liinir
undir. Stór hundahópur veitti mér
eftirför, og mér kom ekki annað til
hugar en ég yrði rifinn í tætlur.
Það var kraftaverk að bændurnir
skyldu ekki vakna og halda, að hér
væri hestaþjófur á ferðinni. Þeir
liefðu gert út af við mig þegar í
stað. Ég var kominn á fremsta
hlunn með að hætta við allt saman,
fleygja frá mér pokanum, og flýta
mér heim í fletið mitt. Eða bara
að halda áfram göngunni eitthvað
út í bláinn. En púkinn, sem var
inni í mér, hélt áfram að eggja mig:
„Núna eða aldrei!“ Og ég þramm-
aði lengra og lengra áfram. Hefil-
spænir eru ekki þungir í sér, en ef
þú berð fullan poka lengi, þá get-
urðu farið að finna fyrir því. Ég
var farinn að svitna, og ég hélt
göngunni áfram, eins og ég ætti líf-
ið að leysa.
Og taktu nú eftir þessari tilvilj-
un.
Þar sem ég fór, sá ég allt í einu
rauðan bjarma á himninum. Gat
dagurinn verið að renna upp? Nei,
það gat ekki átt sér stað. Þetta 'al
snemma vetrar og næturnar laI18
ar. Ég var kominn mjög nærri|U', ^
unni og herti enn á göngunn1- o
næstum hljóp. Jæja, til þess að fal‘
fljótt yfir sögu, þegar ég nálga<J ,
mylluna, þá sá ég að hún stó
björtu báli. Getur þú gert þér Þet^
í hugarlund? Ég kem til þess ^
kveikja í húsi, en það er þá ÞeS‘
alelda. Ég stóð hreyfingarlaus el11
og ég hefði lamazt, og allt liriþS
snerist fyrir mér. Mér fannst e
og ég hefði misst vitið. KanllS'
hefur það líka verið svo. f>vl ^
næsta augabragði hendi ég fra 11
hefilspónapokanum, og byrJa
öskra á hjálp. Ég var í þann veg
að hlaupa til myllunnar en 1 ^
mundi ég eftir Lippe og fjölsky
hans, svo ég hentist í áttma 1
íbúðarhúsinu, það var eitt l°galt.j_
víti. Fyrst var að sjá eins og öll J
skyldan hefði kafnað í reykn11^
Bjálkarnir loguðu, og það vai elV
bjart og á Lögmálshátíðinnn
var eins og í bakarofni. Ég
inn í svefnherbergið, rnölb>a
gluggann, greip bróður nnnn ^
kastaði honum út í snjóinn. ^
gerði ég við konuna og börnin- ^
var sjálfur næstum því kafnaður>
mér hafði lánast að bjarga ^
þeirra allra. Ég hafði ekki fy11 e
ið þessu, en loftið féll niður. _
in í mér höfðu vakið bænduru*1 g
nú þustu þeir að. Þeim tókst ^
lífga bróður minn við og alla
skylduna. Skorsteinninn og ^aUpaf
af ösku var allt sem eftir val
húsinu, en bændunum tókst
kæfa eldinn í myllunni. Eg
að
kon1