Eimreiðin - 01.05.1962, Qupperneq 87

EIMREIÐIN
175
liiusrar ræðu er margur annar en sá,
Sem enn hefur verið drepið á, og
mun hann seint allur talinn, skal
því
enn htils við getið til frekari
aréttingar.
Svo sem kunnugt er, læra menn
^óðurmál sitt venjulega í barn-
^sku og læra Jrað til þeirrar hlítar
P®> að það verður flest með þeirri
kttnnáttu sagt, sem Jrarf að tala og
^ást við í barnaskóla og stundum er
llleira numið fyrir þann tíma en
^dlorðnu fólki þykir æskilegt.
Stæltasta driffjöður þessa snemm-
tekna náms er orðkingi og listfengi
^Rra manna, sem umgangast
barnið.
**ví fjölbreyttara orðaval, sem
barn hvert heyrir og því vandaðra
bljómfalli, sem það venst, því
meira æfist upp smekkur þess og
staekkar orðaforði, og Jrví hæfara
'erður það til þess að njóta fag-
tlfs máls, skilja orð annarra og haga
slnuin eigin.
Nautn góðrar framsetningar er
‘þrótt, sem vex með æfingu og er
:*ði göfugri og frjórri en líkams-
^dburðir við hnefaleik eða dans, svo
eitthvað sé nefnt af spriklinu, —
ekki ætti að þurfa að taka Jjað
lram, að meiri sigur er Jró að semja
'elgerða setningu en að heyra hana
£lntta sér af öðrum, gildir það að
'lsu jafnt, hvort um laust mál er
ræða eða bundið — en ef meta
sbal, hvort er áhrifameira til eftir-
reytni, er það vafalaust, að Jjað er
sú málsmeðferðin, sem auðveldara
er að sjá, að er vandasöm. Sá hefur
lítið umgengist börn, sem ekki veit,
að Jjeim þykir meira til koma að
hoppa eftir reglu í reitum á gang-
stétt en að ganga J^ann spöl án
setnings og viðhafnar.
Því er vísnasmíð og kvæðagerð
einhver mest lokkandi menningar-
vegur og Jn'oskaleið fjölda manna,
allt fram til Jæss menningarstigs og
alvöruauðs, sem birtir það, að
eðlilegur gangur er betri en hoppið
og leikurinn til þess að koma fram
ferð sinni, þótt leikurinn sé for-
skóli allra frjálslegra lireyfinga og
undirstaða alls fagurs limaburðar.
Því er það sá leikur rnáls, sem
nefndur hefur verið ljóð, er sízt
má verðfella eða lækka á gengi með
því að bjóða undir nafni hans
nokkuð það, sem byrjendum hlyti
að sýnast svo vandalaust, að því
megi göndla áfram á hvern þann
hátt, sem næst liggur.
Leikreglur auka vandvirkni.
Drengskapur sá að halda leikregl-
ur er meira virði en leikurinn sjálf-
ur og vandvirkni og kröfur til
eigin ágætis verðmætari en það eft-
irlæti við einn flokk rithöfunda, að
játa með þeim, að önnur hlið ein-
hvers líkama heiti sama nafni og
krofið allt, en við slíkt er helzt að
jafna þeirri kröfu að einhver eðlis-
blær ákveðinnar orðaraðar eigi að
heita ljóð, þótt auðkenni þeirrar
bókmenntagreinar skorti.