Eimreiðin - 01.01.1967, Qupperneq 50

30
EIM REIÐIN
við, og viku síðar var ákveðið
smávegis hjónapartí á títtnefndu
heimili.
Hreiðar bóndi bjó sig vel út
að ölföngum, honum var mikið
í mun að hafa allt sem rausnar-
legast og geta spurt að heldri
manna sið, hvað gestirnir vildu
fá í glösin. Allt var fágað og
prýtt í fallegu nýju íbúðinni og
Lóló var hreint og beint töfr-
andi fannst Hreiðari Hreiðars-
syni. Samt ldakkaði hann mjög
til að tala við Mörtu hina sí-
kviku og glettnu, svona til til-
breytingar. Einhver meinfýsin
riidd hvíslaði því að Hreiðari
Hreiðarssyni, að Þórarinn vinur
lians ætti það meira en skilið, þó
að hann þreifaði fyrir sér um
raungildi kenninga lians á hans
eigin kostnað.
Samkvæmið fór mjög ánægju-
lega af stað. Þegar þau voru öll
orðin liæfilega ör, bar Lóló inn
kaffi með þessum líka dýrindis
kræsingum. Það var rabbað um
heima og geima, tímanum
gleymt og að lokum var aftur
setzt að glösunum. Þórarinn og
Lóló töluðu um húsakaup og ný-
tízku innréttingar, því að ný-
komnu hjónin voru að leita sér
að húsnæði. Marta og Hreiðar
töluðu um málverkasýningar,
því að frúin var tómstundamál-
ari. Og loks kom npp úr dúrn-
um, að Hreiðar Hreiðarsson
hafði málað svolítið á yngri ár-
um. Og viti menn, þarna hékk
þá mynd eftir hann í einu horni
stofunnar.
Þau stóðu upp og virtu hana
fyrir sér hlið við hlið. Hreiðar
Hreiðarsson fann notalega
strauma leika um sig í návist
þessarar heillandi veru, sem lét
svo lítið að skoða þetta tóm-
stundagaman hans af áhuga.
Hann varð heitur að innan af
þakklæti og fögnuði.
—■ Eg verð að sýna þér aðra
mynd eftir mig, sagði hann ákaf-
ur. Komdu hérna fram á gang-
inn, og Hreiðar Hreiðarsson
gerðist jafnvel svo djarfur að
taka utan um axlir hennar og
leiða hana út um dyrnar.
Lóló kallaði spotzk á eftir
þeim. — Ertu nú byrjaður aftur
að sýna meistarastykkin — ég
hélt þú værir vaxinn upp úr
þessu, góði minn.
Hún sneri sér að Þórarni. —
Hann hélt einu sinni, að hann
væri einhver Gauguin endurbor-
inn. Þau hlógu bæði og Þórar-
inn sagði, að þetta væru manna
dærnin. Það varð dálítil j)ögn og
þau heyrðu hin ræðast við um
myndina frammi á ganginum.
En allt í einu varð Hreiðar
Hreiðarsson ákafur. — Jú, sagði
hann, ég verð að sýna þér hana.
Hún hangir í þessu herbergi, og
hann opnaði dyrnar að svefnher-
bergi jreirra hjóna. Þau í stof-
unni heyrðu að hurðinni var