Eimreiðin - 01.01.1967, Qupperneq 57

,MEST ER MISSKUNN GUtíS"
37
fyrir lá. Margoft síðar stóð ég hann að því að geta umsvifalítið, jafn-
vel fyrirvaralaust, gripið þráðinn, þar sem flestir sáu ekki annað en
flókabendil, og rekja allt fram úr greip sinni með leikandi tökum.
Það var auðvitað ekki alltaf svo. Hann átti það til að lyfta léttum
vængjum yfir torfærur, hann var stemningsmaður. Og stundum varð
það honum tjón en ekki ábati, hvað hann átti dæmalaust auðvelt
með flesta hluti. En hann átti innsæisgáfu, sem ég tel nálega ein-
stæða, þegar mest kvað að. Hún var genial. Á trúarlegu sviði og í guð-
fræði brá oft fyrir slíkum leiftrum, ekki sízt í einkaviðtölum, þegar
loginn var glaðastur í huga hans. Ég ætla að menn hafi og kynnzt
hinu sama hjá honum á öðrum sviðum, einkum þegar rætt var um
skáldskap. Trúarhneigð og trúarþörf voru annars meðal sterkustu
þáttanna í upplagi hans og trúarafstaðan var í rót sinni heilsteypt
og ósvikin, það vil ég lúklaust fullyrða, þótt gerðin væri í heild allt
annað en óbrotin eða auðræð eða brestalaus. En bresti sína þekkti
hann betur en allir aðrir og viðurkenndi þá, ekki fyrir hverjum
sem var né hvernig sem á stóð, en í grunni sálarlífsins var djúpstæð
og tær auðmýkt syndugs manns fyrir heilögum Guði og hans heil-
ögu miskunn í Kristi. Þetta var lífsneistinn, sem gæddi umræðu
hans um trúarleg efni, bæði í kennarastóli og prédikunarstóli, áhrifa-
mætti, sem málssnilldin ein saman ogaðrir töfrar iiins gáfaða manns,
hrukku ekki til.
Hann hvarf frá Guðfræðideild og geri ég þá sögu ekki að
umtalsefni. Hann lifði þá þann kafla ævi sinnar, sem honum var
þyngstur og bar fleira til. En hann vatt sig upp undan þunganum.
Hann varð prestur að nýju og hann fór aftur að yrkja.
Hann er tekinn að reskjast þegar hér er komið og hafði ekki sinnt
ljóðagerð að héti í tvo áratugi, en nú ruddi hann sér til sætis á þeim
bekk, sem hann var borinn til og skilaði verki, sem tryggir honum
sess með hinum fremstu ljóðskáldum sinnar samtíðar. Ljóðagerðin
verður honum kaþarsis, sú skírsla andans, sem Grikkirnir gömlu
könnuðust við, og prestsstarfið veitir honum ríka svölun og full-
nægju. Hann rækir það af fyllstu alúð, tekur rnikinn þátt í öllu al-
mennu lífi byggðarlagsins, ásamt síðari konu sinni, frú Hönnu
Karlsdóttur, sem var honum mikill félagi í starfinu austur þar.
Hann beitir sér fyrir endurbyggingu allra kirknanna í sóknum sín-
um þremur og fær að sjá tvær þeirra myndarlega upp byggðar og þá
þriðju langt komna. Hann sótti vel kirkjulega fundi og lét þar til
sín taka og alltaf til gagns og góðs. Hann var kvaddur til starfa í