Eimreiðin - 01.01.1967, Qupperneq 62

í HAUSTMÁNUÐI
eftir
Selmu Lagerlöf.
Það líður að veturnóttum, og
markaður er haldinn í kauptúninu
Sunne. Hinn íyrsta föstudag í októ-
ber hefst haustmarkaðurinn, nú
sem jafnan fyrr, og veðrið er svo
dátt, sem fremst verður á kosið,
líkt og oítast er þenna dag.
Ekki er einungis fagurt veður,
öll náttúran skartar sem til stórhá-
tíðar. Birkitrén standa ljósgul og
ljóma í tæru sólskininu, eins og
þau væru hjúpuð í gullskrúð. A
nýslegnum hafraökrunum standa
bindini í löngum röðum. Svo er
sem ljósálfaherlið hali tekið sér
bólfestu í dalnum og hver ált'ur
sé búinn gullskikkju. Gullgljái er
á allri náttúrunni, ég greini rautt
gull, fölt gull, skírt gull, hvert sem
ég lít. Sólin, sem reikar um himin-
bogann, virtist í sumar vera hálf-
bráðnuð, því nær leyst upp, nú
hefur hún breytzt í harða, fasta
kringlu, gljáandi eins og innri
skífu á vasaúri. Vatnið í tjörninni
er ekki lengur gruggugt, allt hið
græna og rauða slím og slý er horl'-
ið. Yfirborðið er skírt eins og við-
hafnarstofuspegill, og í hylnum
speglast hlynur og reynir í svo
kostulegri litamergð, að engu er
líkara en konungsfjárhirzlu.
Það á mjög vel við, að náttúr-
an gleður augu okkar með öliu
þessu gulli einmitt á markaðstím-
um. Um þessar mundir hugsar fólk
sem sé ekki um neitt annað en gull.
Þá er venja, að öll hjú fái kaup sitt
greitt, og þeir, sem skulda, vita,
að skuldadagar eru komnir. Farið
er með kvígur og fola á markað-
inn tii þess að skipta þeinr fyrir
gull. Nú eru allir menn um stund
ýmist kaupendur eða seljendur.
„Betur, að ég ætti jafnmarga gull-
jreninga og þú hefur gulllauf,“ seg-
ir bóndinn, er hann horfir upp í
gerðið, vaxið birkilundum, ofan
við kot sitt.
Þá er ég sit við gluggann í vinnu-
stofu niinni hér á Márbacka og
virði fyrir mér gul birkitrén, er
brydda þjóðveginn, tek ég eftir
tré, sem stendur rautt og blóðlitað
mitt í öllum gulllitunum. Þetta er
ösp, lnin sker ljómandi vel úr,
hentar einmitt markaðshugblæn-
um, því að markaðurinn fer ekki
aðeins fram undir merki gullsins,
heldur einnig undir merki brenni-
vínsins. Og grimmd er í brennivín-
inu. Fyrir þá gleði, sem það lætur
í té, heimtar það sinn skatt blóðs
og auðnuleysis.
Ég er orðin görnul og er því
hætt að fara á markaðinn í Sunne,