Eimreiðin - 01.01.1967, Blaðsíða 63

/ HAUSTMANUÐI
43
en ég sit gjarna við gluggann og
horfi á markaðsfólkið, er það held-
ur fram hjá, sem leið liggur. Þegar
degi hallar, geng ég upp trjágöng-
in og beygi inn á þjóðveginn til
þess að hafa ofurlítið veður af
markaðinum og bragnum þar. Á
sama hátt gekk faðir minn, meðan
hann var á faraldsfæti, upp að
þjóðveginum til að hafa tal af
þeim, sem hurfu heim af markað-
inum. Öldum saman hafa sjálfsagt
allir eigendur Márbacka gengið
þangað þenna dag í svipuðum er-
indum. Þeir hafa fengið þá, sem
heim héldu, til að doka við, hlerað
eftir kýrverðum og hestverðum,
spurt um, hvort markaðurinn hafi
verið vel sóttur, og rökrætt um
vegi, færð og tíðarfar og óskað þeim
til hamingju, sem gert hafa góð
kaup.
Við þetta allt er eitthvað forn-
legt, sem vekur undrun mína. Nú
á dögum, þegar búð er komin í
hvert sveitahverfi að kalla, eru
markaðir alveg óþarfir, enda er hér
ekki alltént lengur talað um mark-
aði, heldur aðeins torgdaga. En
þeir heilla fólk einnig. Allt fólk,
sem til þess hefur orku og getur
komið því við, ferðast þangað, sem
þeir eru haldnir. Þann dag er felld
niður vinna í öllum Fryksdal. Eng-
ir vagnar með kúfuðum hafra-
hlössum silast um akrana, engir
plógar rista svartar rákir um sáð-
löndin. Líkt og fyrr meir hlakka
börnin til þess allan liðlangan dag-
mn að fá markaðsgjafir. í hverju
koti hefur farið fram allsherjar
ræsting, hvítur dúkur er á matborð-
inu frá morgni til kvölds, og jaln-
vel þeir, sem heima sitja, eru spari-
búnir.
Segja má með sanni, að allt sé
breytt. Ný kynslóð er tekin við,
farartækin eru önnur. Nú fara
menn á reiðhjólum eða taka sér far
með almenningsvögnum, en kerr-
ur og lystivagnar sjást vart á þjóð-
vegunum. Varla fer nokkur maður
gangandi á markaðinn. Sá maður,
senr hefur komizt yfir kú, bindur
ekki framar reipi um horn hennar
og teymir hana heim til sín, held-
ur lætur hann aka henni á flutn-
ingsbíl. Ýmsar nýjar vörur eru nú
komnar til sögunnar, en eigi Irreyt-
ir það teljandi markaðsbragnum.
Markaðurinn mikli í Sunne hef-
ur verið haldinn því nær aftan úr
grárri fyrnsku. Þrá eftir honum er
runnin fólki í merg og bein. Þegar
ég geng eftir jjjóðveginum, sé ég
mér fyrir hugskotsauga alla þá
mergð manna, sem hafa reikað hér
um öld eftir öld. Æviferill j/essa
fólks er ókunnur, leiði j/ess í hinni
vígðu mokl kirkjugarðanna eru
týnd. En hitt er víst, að eftir j/ess-
um vegi hafa þeir flvkkzt, með all-
an hugann við kaupskap og mang
og í sjöunda himni yfir að geta
komizt á markaðinn og séð alla
dýrðina ]/ar. jafnvel jrótt ég viti
ekki annað um j/etta fólk, þá veit
ég með vissu, að sölnuð gul birki-
lauf og rauð asparlauf á Márbacka
hafa hrunið yfir ]/að.
Ætlun mín í clag hefur verið að
segja frá atviki, sem eitt sinn kom
íyrir afa minn. Ég á auðveldara
með að skilja atvik j/etta út í hörg-