Eimreiðin - 01.01.1967, Síða 68

48
EIMREIÐIN
lí£ dvöl í helvíti, því að öll höf-
um við dulvitaða trú á því, þótt
við séum hætt að kannast við það
opinberlega.
Já, hvað er synd, karl minn?
endurtók Kristinn gamli og
horfði kanvís á mig, eins og hann
vissi, hvers vegna ég spyrði.
Sjáðu nú til. Það, sem menn
kalla venjulega synd, er brot á
eins konar umgengnisvenjum,
sem mennirnir hafa sett sér, það
er að segja, sem hinir voldugu
hafa sett hinum umkomulausu,
svo að þeir fyrrnefndu geti betur
notið gæða lífsins fyrir þeim síð-
arnefndu, skilurðu. Fyrst er okk-
ur í æsku innrættur guðsóttinn,
óttinn við augað alsjáandi, sem
öllu tekur eftir. Við eigum sem
sé ekki að fremja neinar yfir-
troðslur í blóra við það, að jrær
vitnist ekki. Næst er okkur
kennt að leggja ekki gtiðs nafn
við hégóma, lalleg kenning, ef
hún væri ekki sniðin við það að
sannreyna undirgefnina og ótt-
ann.
Þú ert þó ekki að gagnrýna
boðorð guðs, Kristinn minn?
stundi ég í galopinni spurn.
Boðorð guðs? Hafið þið heyrt
betra? Jæja, alltaf heyrir maður
eitthvað nýtt. Aldrei nema jrað
þó. Boðorð guðs segir strákurinn
og orðinn nær tvítugur. Slíkur
bölvaður græningi var ég ekki
á þínum aldri, sagði Kristinn
gamli og skellihló — eða næstum
ekki, bætti hann við í hálfurn
hljóðum, jregar hann hafði hætt
hlátrinum.
En þú truflaðir mig, strákur.
Við vorum að tala um syndina
og boðorðin sem umgengnis-
venjur. Hvert vorunr við nú
komnir?
Við vorum víst konrnir að
þriðja boðorðinu, leyfði ég mér
að segja.
Já, einmitt. Ekkert boðorð-
anna sannar betur, að þau eru
aðeins mannasetningar. Meðan
nauðsyn var af hagkvæmnis-
ástæðum að hvíla vinnudýrin
sjöunda hvern dag, svo að þau
skiluðu sænrilegum árangri sex
daga vikunnar, þótti sjálfsagt að
berja jretta boðorð inn í börnin,
en nú þegar bætt vinnuskilyrði
og styttur vinnudagur hvílir
vinnulýðin af sjálfu sér, er boð-
orðið gufað upp sem boðorð.
Það lifir nú aðeins sem venja.
Nú ert Jrú að ýkja, Kristinn
nrinn, andmælti ég. Hvað þá um
messurnar og kirkjuferðirnar?
Messurnar og kirkjuferðirn-
ar, lrrópaði karlinn með slíkri
forundran í röddinni, að ég var
sannfærður um, að ég hefði af-
hjúpað einhverja ódæma fáfræði,
svar kænri ekki til mála.
Við þögðum báðir um hríð,
og karl virtist hugsi.
Jæja, svo er það Jrvættingurinn
unr, að heiðra foreldra sína,
hvernig sem Jrau svo eru. Hver