Eimreiðin - 01.01.1967, Qupperneq 112

92
EIMREIÐIN
kímni sinni óskcrtri á hverju sem
gekk. Sagt var, að kona hans hefði
ekki verið stjórnsöm og lítt sýnt um
að spara, svo sent hann sjálfur. Að
jrví lýtur Jrað, er hann sagði eitt sinn
við kunningja sinn um eldamennsk-
una á Lambastöðum: „A tveirn stöð-
unt slokknar aldrei eldur, — lijá mér
og í lielvíti". — Sýna Jressi orð, sem
án efa eru rétt ltöfð eftir honum, að
hann hefur lítið álit liaft á helvítis-
kenningunni, enda virðist hann hafa
látið sér vel líka nýju sálmabókina
(Leirgerði), Jjótt lítið væri lialt við
myrkrahöfðingjann í sálmunum.
Bók sú, er hér liggur fyrir, er úr-
val úr bréfum biskups. Ekki er ég
dórnbær á Jjað, hversu Jjctta úrval
hefur tekizt, né heldur veit ég hve
mikið liggur eftir hann af bréfum, en
útgáfan er með santa sniði og lyrri
bindi Jjessa ritsafns, nteð greinargóð-
um inngangi eftir útgefandann, Finn
Sigmundsson fyrrv. landsbókavörð. Að
vísu hefði ég kosið meira um við-
skipti biskups og Jörundar Hunda-
dagakóngs, en ekki er víst að biskup
hafi verið fjölorður um það í bréfunt
sínum.
Geir biskup hefur verið óvenjuleg
manngerð, a. m. k. hér á landi. Ekki
verður annað séð, en að kýmni hans
hafi bjargað honum frá örvæntingu,
Jjegar verst stóð á fyrir honum, og
búið var að setja nefnd til að sjá um
fjárráð hans og uppboð auglýst til
Jjess að selja reiturnar. En Jjað sýnir
vinsældir biskups, að enginn mætti
til uppboðsins, svo að ekkert varð úr
þvi. í einu bréfi sínu minnist biskup
á eftirlitsnefndina nteð þessum hóf-
sömu orðum: „Sá er galli á frelsinu,
að fáir vita að meta Jjað fyrr en Jjað
er tapað“. Jafn grandvörum manni og
ltonum hefur fundizt hart að vera
skammtaðar lífsnauðsynjar úr hnefa,
eins og sveitarlimi, og víða má kenna
grernju yfir aðförunum, Jjótt stilling-
in bregðist honum aldrei.
Eins og vænta mátti staðfesta bréf-
in það orð, sem hefur farið af biskupi
meðal almennings. Góðvildin skín út
úr þeim, enda þótt sjá megi, að hann
liélt fast við skoðanir sínar, ef svo
bar undir. Þannig skrifar hann í bréfi
til Bjarna Þorsteinssonar: og seint
í fyrra (kom) ný útgáfa af Barnalær-
dómsbókinni, hvar í þeir góðu menn,
etatsr. og Skagfjörð, annaðhvort einn
eða báðir, hafa stolið undan Kristí
niðurstigningu til helvítis úr annarri
greininni, og rekið djöfullinn úr sjöttu
bæninni í fræðunum, livað klerkar
mínir surnir, jafnvel þeir beztu1) með-
al Jjeirra, ekki vilja Jjola bótalaust.
Hlýt ég að gera gangskör eftir hvoru-
tveggja Jiessu, þegar skipin eru farin,
og óttast ég, að hlutaðeigendur ekki
muni svara góðu um“.
Þessi sýnishorn úr bréfunum verða
að nægja. Útgáfan er í sama sniði og
fyrri bindi Jjessa ritsafns. Ég tel ástæðu
lil að harma Jtað, ef Jjetta bindi verður
hið síðasta, eins og gefið er í skyn í
inngangi. Vonandi verður safninu
haldið áfram í einhverju öðru formi.
/• B.
Ný íslandssaga. Þjóðveldisöld. Eftir
Björn Þorsteinsson. Reykjavík.
Heimskringla 1966.
Hver em eg, að ég dirfist að leggja
orð í belg á sviði hinna sprenglærðu
sagnfræðinga, sent hafa gert rann-
sóknir sögu vorrar að ævistarfi sínu?
Ég hef aðeins eina afsöknu fyrir slíku
athæli, og hún er sú, að ég hlýt að
teljast til lesendanna, Jjessa nafnlausa
hóps, sem „hungrar og [jyrstir eftir
réttlætinu", Jj. e. hverri nýrri upp-
götvun á sviði sögunnar, sem gæti
skýrt Jjað, sent er óljóst, framkvæmt
1) auðkennt hér.