Eimreiðin - 01.05.1968, Síða 73

SKUGGA-SVEINAR
145
að er hvereinn gæti, skynjað
þjáning sína meðan hún er í að-
sigi eða jafnvel þjáning annarra.
Maður hefði til dæmis getað ætl-
að það um óðan Kríteying einsog
E1 Greco. En það er undarlegt,
óraunverulegt, að liorfa á hömlu-
lausa þjáning án þess að vera að-
ili að henni. Maður gæti haldið
að það væru sjónhverfingar. Trú-
ir því ekki hversu oft sem maður
sér það. Og loks flaug mér í hug
hvort ég gæti fundið til áður en
Kósakkinn hyggi af mér hand-
legginn . . .
Ekki er öll nótt úti enn, sagði
ég fúll. Hversvegna reynirðu
ekki að skera af þér eyrað einsog
þessi vitlausi hollenski klessu-
málari, sem ekki gat gagnast
mellunni.
Hann sagði: Þú lánar mér þá
vonandi hníf (hafði týnt sínum)
og plokkaði kutann síðan til sín
án þess að bíða svars og gerði
einsog ég hafði stungið uppá og
betur þó. Ekki annað heldur
hæði. Og þessi dæmalausi æða-
vessi hríslaðist niðrum hann og
varð að rauðum ormum sem
engdust í rykinu. Ég rauk uppí
vonsku og ætlaði að rífa af hon-
um hnífinn, en hann glápti bara
framaní mig skel 1 iflissandi líktog
alkóhólisti með deleríum og pot-
aði hnífnum svo inní hlustina á
mér; lét hann standa þar. Hann
braust ekkert um þegar hann var
tekinn en kímdi íbygginn og það
flaut úr augum hans vatn; það
var farið með hann eitthvað aft-
urfyrir. Ég frétti seinna að hann
hefði verið á spítalaskipi sem
sökkt var með öllusaman á leið-
inni frá Ódessu. Hefur sjálfsagt
verið orðinn snarvitlaus útaf
þessari guðfræði.
Ég fór skömmu síðar; gestgjafi
minn sem var daufdumbur að
hálfu var þá hérumbil búinn úr
flösku á engum tíma og ekki
vottur af epík lengur í frásögn-
inni. Ég fetaði mig út meðan
hann var að hella í hjá sér; fóta-
takið heyrðist ekki á teppinu. En
jafnskjótt og ég hafði lagt aftur á
eftir mér var hurðin lostin
dumbu liöggi innanfrá; það var
þesskonar hljóð sem verður þeg-
ar stál smýgur inní tré með mjög
skyndilegum hætti.
Mér er sagt að það sé ógott að
drukkna í Svartahafinu, líklega
engu betra en í Tems. í það safn-
ast hérumbil allur sori sem Sov-
étblökkin að viðbættum Hund-
tyrkjanum gefur af sér, og aðeins
lítilræði af allri þeirri hlandfor
seytlar útum Bospórus.
Morguninn eftir mætti stríðs-
lietjan ekki í harðsteiktu eggin.
Hinsvegar sá ég hann haltra
framhjá dyrunum inneftir gang-
inum, en þar voru einkahíbýli
húsfrúar. Ekki heyrði ég hvað
þau ræddust við, en hinsvegar
gjammaði terríerkvikindið með
grimmdarlegasta móti. Ég mætti
10