Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1913, Blaðsíða 5

Það er alkunnugt, að ísland hefur lengi verið talið versta
sullaveikisbælið í Norðurálfu og þó viðar væri leitað, og er
ekki ofsögum sagl, að erlendir læknar þekki það fremur öðru
til íslands.
Jeg mun leilast við að gefa yfirlit ytir sögu veiki þessarar
á landi hjer, og hefur það ekki verið gert í einu lagi að þessu,
en drepið er á liana í doktorsritgerð Jónassens; síðan hafa
orðið mikilvægar breytingar, einkum á meðferð veikinnar.
Það er ekki unt að skrifa sögu veikinnar á íslandi án
þess að drepa á sögu hennar í öðrum löndum, að því er
snerlir þekkingu á eðli hennar, orsökum og meðferð.
Jeg skal taka það fram, að enda þótt orðið sullur sje nú
á íslandi haft um hvers lconar blöðruorma, er það hjer aðeins
hafl um þá tegund blöðruorma, sem nú er kölluð cchinococcns;
við sull skil jeg dýrið sjálft, elcki annað. Hýðið er æfinlega
nefnt hjer á landi sullhús, og held jeg því nafni. Sje blöðru-
ormurinn aðeins einfaldur, kalla jeg hann sullamóður, en smá-
blöðrurnar, sem oft myndasl innan i, nefni jeg sullannga,
Bandvefshylkið, sem líkaminn myndar ulan um dýrið, nefni
jeg sullbelg.
I. Upptöli veikinníir.
Þegar forfeður vorir námu land á íslandi, voru hjer engin
landspendýr, nema ef til vill refar og mýs. í hvorugu þessara
dýra þrífast sullir nje sullabandormar, og er það því augljósl,
að veikin gat þá ekki verið hjer landlæg, heldur er hún aðflult,
því að sullaveikisormurinn kviknar ekki fremur en önnur dýr,
nema af sínu foreldri. Landnámsmenn tóku með sjer vísi til
þess búpenings og liúsdýra, sem síðan liefur æxlast svo mjög,
1