Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1913, Síða 40

36
valdið sullaveiki, segir liann með berutn orðum í umræðum
um hundaskalt á alþingi 1867:
»í raun og veru eru það fjárhundarnir, sem smitta fjeð,
og það svo aftur mennina (!). Þetta liefur próf. Steenstrup
tekið fram (!), og eg er honum samdóma í því, án þess eg
þó neiti, að stundum geti ormarnir komið beinlínis frá hund-
unum.« Par tekur hann aftur dæmi af Skaftfellingunum og
hráa hangikjötinu, telur hættulegt fyrir menn að borða kjöt ef
sullir eru í því; hins vegar sje sullaveikin afar-fágæt í Þykkva-
hænum, þar sem menn borði hrossakjöt mest kjötmatar, »og
styrkir þelta þá meiningu, að sullaveikin kunni að koma alleins
mikið af sauðakjöti og frá sjálfum hundunum,« segir hann.
Sveiflurnar á skoðunum hans á orsökum veikinnar voru
margar, og má rekja þær í ársskýrslum hans. Tvö fyrstu
dæmin nefndi jeg áðan, og hve íljótt honum fanst dimma
eftir birtuna frá Eschricht. Við rannsóknir Krabbe virðist í
fyrstu rofa til aftur. 1863 minnist hann á þær, og tekur fram,
að það sje merkilegt, að Ivrahbe hafi fundið sullabandorma
svo ofl í íslenskum liundum, og að það virðist styrkja þá
skoðun, að sullir, ef til vill, kunni að stafa frá hundum; hann
telur það þó ekki sannað, og leggur þá spurningu fyrir heil-
brigðisráðið, hvort því þyki nægileg sönnun fengin, og segisl
muni heygja sig fyrir skoðun þess. Það lítur út fyiir að heil-
brigðisráðið hafi tjáð honum sína skoðun, sem vitanlega var
sama og Ivrabbe, en 1865 maldar liann í móinn, og telur
sönnun fengna fyrir því að veikin sje arfgeng, og geti það,
eins og satl er, illa samrýmst kenningunni nýju.
1867: . . . »oprigtig talt er jeg noget skeptisk med Hen-
syn til den hele Echinokoktheori .... men jeg bojer mig for
det hoje Sundhedskollegiums Autoritet«; en sama ár segir hann
í nefndarálili í þingtíðindunum (II. bls. 313), að hann hafi
talað við Spencer Cobbold í Lundúnum, sem hjelt því fram að
sullaveikin kæmi frá hundum, »en reynsla hans í þessunr efn-
um er svo fjarskaleg, og bygð á svo margföldum tilraunum,
að eg get eigi efast um ástæður þessa manns«.
1868: . . . »Denne Endemies Aarsager, der efter min ufor-
gribelige Formening ere endnu Iangtfra saa exact udstuderede
som de kunde være, og ville blive i Tidens Lob, og meget af
det, som er bleven sagt og skrevet om denne Sygdom, har for
mine 0jne et noget omtvistet videnskabeligt Værdie. Her i Is-
land staar den sandsynligvis i et endnu aldeles uopklaret For-